Myszka zwana Miiką recenzja

Jeśli w trakcie lektury ,,Myszki zwanej Miiką'' nie raz i nie dwa przemknęło Wam przez myśl, że coś chyba było wcześniej, to intuicja Was nie zawiodła. Pierwszym tomem świątecznych opowieści stworzonych przez Matta Haiga jest książka ,,Chłopiec zwany Gwiazdką''. I chociaż przygody sympatycznej myszy możecie poznać również bez znajomości pierwszego tomu, to jednak wydaje mi się, że lektura będzie pełniejsza, jeśli historię zaczniemy poznawać od początku.

To powiedziawszy przejdźmy do wydania.

Wydanie jest prześliczne, prawie jak trollowy ser Urga-burga. Dostajemy do rąk książeczkę o przyjemnej czcionce, z naprawdę świetnymi ilustracjami autorstwa Chrisa Moulda i choć ilustracje te są czarno-białe to jest ich dużo i są naprawdę adekwatne.

Książka została wydana w twardej oprawie, z papierową obwolutą. I w zależności od naszych preferencji możemy cieszyć się widokiem Miiki triumfalnie trzymającego ser albo po prostu czerwoną okładką z nadrukowanym srebrnym tytułem.

A co z fabułą?

Miika jest myszą. I chociaż ma przyjaciół – chłopca Mikołaja, Wróżkę Prawdy, renifera Błyska i elfkę Lokę, która bardzo często dzieli się z nim serem – to jednak brakuje mu przyjaciela będącego kimś takim, jak on. A więc myszą.

To pewnie dlatego Miika nie widzi tych wszystkich wad i wielkich ostrzegawczych czerwonych flag, które pojawiają się podczas jego znajomości z inną myszą – Brawurową Brygidą. Miika bardzo chce, żeby Brygida była jego przyjaciółką. I ona twierdzi, że tak jest.

Ale czy aby na pewno?

Wszystko wyjaśni się dzięki przypadkowemu niemal-zderzeniu reniferów w powietrzu, niefrasobliwości i chęci pomocy Nusi oraz dzięki najsmaczniejszemu i najbardziej niezwykłemu serowi na całym świecie – dzięki trollowemu Urga-burga!

I chociaż ,,Myszka zwana Miiką'' jest ksiażką skierowaną raczej do młodszych dzieci niż ,,początkujących nastolatków'' to zawiera naprawdę ważne i uniwersalne przesłanie. A także, a może przede wszystkim, zadaje szczególnie cenne pytania i skłania dzieci do myślenia.

Co sprawia, że ktoś jest naszym przyjacielem? Czy przyjaźń ,,za wszelką cenę'' to coś, do czego powinniśmy dążyć? Czy wystarczy, że ktoś mówi, że jest naszym przyjacielem, żeby nim był? Czy musi to jeszcze pokazać?

Kim jesteśmy? I dlaczego czasem czujemy, że gdzieś nie pasujemy? Czy takie niepasowanie, bycie pomiędzy jest okej?

Czy zawsze trzeba mówić prawdę? Czy mówienie prawdy może wpędzić nas w kłopoty? Co to znaczy być odważnym? Czy chodzi o to, żeby się po prostu niczego nie bać? Czy może o coś innego?

Mała mysz znajdzie swoje odpowiedzi. A my razem z nią.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl