Miasto purpurowych neonów recenzja

„Gdzie to choIerne słońce? Czy w moim życiu już ciągle będzie padał deszcz? Może można nauczyć się stąpać pomiędzy kroplami, ale ja pragnę dla siebie czegoś więcej niż tylko pochmurnych dni".

Violet to dziewczyna, która nie daje się upchnąć w żadne ramy społeczne. Jest wolną i niezależną dwudziestodwulatką lubiącą wygodne, kolorowe ciuchy i mocnego rocka. Mimo iż w przeszłości doznała dużo przykrości nie zdołało zabić w niej to empatii do drugiego człowieka. Violet to taki barwny ptak o wielkim sercu.

Co stanie się, gdy na jej drodze pojawi się niezbyt miły, ale intrygujący mężczyzna?

„Miasta purpurowych neonów" to książka, która zachwyciła mnie nie tyle samym wątkiem romantycznym, co kreacją głównej bohaterki oraz przekazem.

Violet to bardzo młoda dziewczyna, ale tak mądra i dojrzała, że zawstydziłaby niejedną starszą osobę. Violet była malutka, gdy straciła matkę. Wychowywał ją ojciec, z którym miała znakomity kontakt (piękna relacja 🤗), czego z kolei nie można powiedzieć o jej dziadkach. Babcia i dziadek zazwyczaj dobrze się kojarzą i przywołują miłe wspomnienia, które wypełniają serce ciepłem, ale nie w tym przypadku. To ile swoim zachowaniem i słowami wyrządzili krzywdy swojej wnuczce bolało nawet mnie. Czy robili to nieświadomie, czy też celowo to już oceńcie sami. Osobiście miałam ochotę potrząsnąć nimi i wykrzyczeć w twarz co o nich myślę.

„Nikt nie ma prawa mówić drugiemu człowiekowi, jak na żyć. Nie wolno nam deptać indywidualności tylko dlatego, że ktoś nie wpisuje się w nasze schematy. Próbowanie na siłę przemeblować czyjąś duszę jest nieludzkie".

Pojawienie się w życiu dziewczyny Willa nadało mu jeszcze więcej barw. Okazało się bowiem, że starszy od niej mężczyzna otworzył przed nią swoje serce, pozwolił skosztować nowych smaków życia i otoczył opieką. Ona nie była dłużna, w zamian pokazała mu swój świat. Świat mieniący się różnymi kolorami neonów.

Historia Violet i Willa to opowieść o pięknej miłości. O relacjach rodzinnych i o tym, że słowa potrafią ranić najmocniej. To historia o tym, żeby zawsze być sobą i nie pozwolić by ktoś przejął stery nad naszym życiem. To książka, do której z pewnością będę wracać i z czystym sumieniem polecać. Uważam, że powieść Natalii Kulpińskiej jest powieścią pokrzepiająca i skłaniająca do przemyśleń. Bardzo polecam