Miała umrzeć recenzja

Podczas wernisażu swojej wystawy Lena spotyka dziwnego człowieka. Sopockiego muzyka w przebraniu klauna, który najwyraźniej ją zna. A raczej znał ją w dzieciństwie, którego to kobieta nie pamięta. Wiedziona ciekawością Lena postanawia spotkać się z muzykiem, by dowiedzieć się czegoś więcej na swój temat, ale mężczyzna zostaje zamordowany. Czy ma to coś wspólnego z nią i jej przeszłością? Z powracającymi koszmarami?
Ewa Przydryga nie ogranicza się jednak wyłącznie do tej akcji. Dzięki wstawkom z przeszłości mamy wgląd w wydarzenia, których Lena nie była świadkiem, a które dopełniają całość. Przenosiny się o dwadzieścia lat i poznajemy Adę, zbuntowaną nastolatkę, która wraz z przyjaciółmi bawi się w wyzwania. Każde oznacza balansowanie na granicy życia i śmierci, a granica bywa bardzo cienka.

Jakie to było dobre! Zakończenie wydało mi się trochę naciągniętą drogą na skróty (choć tak, miało sens, spokojnie), ale cała reszta? Mamy skomplikowanych bohaterów, dopieszczony aspekt psychologiczny, wciągającą fabułę, ogrom emocji na papierze i w sercu czytelnika. „Miała umrzeć" to jeden z najlepszych thrillerów, jakie przeczytałam. Autorka swoje ciężkie opowieści pisze lekko i jej styl sprawia, że człowiek zaczyna czytać pierwsze zdanie, a potem nagle jest w połowie książki. Do tego dochodzi naprawdę zgrabne prowadzenie akcji. Pochłaniałam linijkę za linijką, chcąc dowiedzieć się, co będzie dalej. Ciągle miałam w głowie kilka pomysłów na zakończenie i autorka nie chciała zostawić mnie tylko z jedną wizją. Bawiła się moimi emocjami, a ja z rozkoszą jej na to pozwalałam.
Historię poznajemy z punktu widzenia osoby, która nie jest detektywem ani policjantem. Młoda kobieta po prostu chce odkryć prawdę o swojej przeszłości. W pomysłowy sposób szuka odpowiedzi na kolejne pytania i jest bardzo zdecydowana, by zrozumieć, co miało miejsce dwadzieścia lat temu w pewną grudniową noc. To bezpieczny zabieg, który osobiście bardzo lubię.
Książka przede wszystkim podobała mi się jednak przez wzgląd na emocje. Na to jak Ewa Przydryga skonstruowała bohaterów, jak opisała ich uczucia i jak pokierowała ich problemami psychicznymi. Powiedziałabym nawet, że głównie na tym oparta jest ta historia. Że to jej istotna, a to dla mnie zawsze ogromny plus.
Czy były zgrzyty? Były, ale minimalne, więc przymykam na nie oko.
Ze swojej strony tytuł polecam. Nawet jak Wami nie zawładnie, to wciąż będziecie się dobrze bawić podczas lektury. No chyba że ktoś woli książki skupione na akcji, nie na wnętrzu bohaterów. Wtedy proszę złapać w ręce coś innego.

„Podobno zostaliśmy stworzeni po to, by płynąć środkiem strumienia, a nie po to, żeby stać na brzegu."