Melodia mgieł dziennych recenzja





Melodia stanowi dźwięki, brak słów. Od razu kojarzy się z ogromną wrażliwością i nieuchwytnością. Czymś, co możemy podziwiać i doceniać, ale czego nie możemy dotknąć. Nasza Melodia — bohaterka książki — na scenie stanowi właśnie kogoś takiego. Zdaje się uosabiać delikatność, a z jej ust wybrzmiewają dźwięki duszy. Jakie więc jest zdziwienie, gdy zaglądamy zza kulisy, gdzie zamiast niebieskowłosej wróżki dostrzegamy narkomankę bez osobowości. Kobietę, która lgnie do męskiego dotyku i która o pięknie dźwięków nie wie tak naprawdę nic. Która nie potrafi pisać piosenek i która jest odpychająco wulgarna. A jej cieniem jest Es, menagerka, która ją stworzyła. Która brak osobowości przekształciła w romantyczne zamyślenie. Która oddała swoje piosenki i swoją duszę, by muzyka wokół niej była piękna. Es stała się cieniem Melodii i jedna bez drugiej nie potrafiła istnieć. Toksyczne sploty tak silnie je połączyły, że osobno zdawały się znaczyć nic. Melodia bez Es nie miała nic światu do powiedzenia, Es bez Melodii była dla świata niewidzialna.

Całą historię poznajemy z punktu widzenia Es — kobiety, która marzyła o zostaniu piosenkarką, ale dobre piosenki i ładny głos nie wystarczył, by ktoś zwrócił na nią uwagę. Ktoś poza Melodią. Zostanie menagerką kobiety, która odbierała jej marzenie, miało być tylko chwilową przygodą. Przygodą, która przekształciła się w lata stopniowego usuwania się w cień. Pozbawiania się kolorów i kształtu. Zapominania o sobie i poświęcania całej swojej duszy.
Es cierpi w ciszy. Es nienawidzi z zamkniętymi oczami. Es oddaje wszystko, co należy do niej, bez słowa protestu.
Kobieta na jakimś etapie tej relacji przestała istnieć jako osobna jednostka.

„Melodia mgieł dziennych" to potężna porcja emocji i pięknych słów. Psychika bohaterów została nakreślona z ogromną starannością, a zdania zyskały poetyckiego wydźwięku. Nawet chaos chronologii ma tutaj swoją istotną rolę, choć wielu czytelników książka ta może właśnie przez niego odrzucić. Dla mnie jednak było to zabiegiem koniecznym, by w pełni poczuć pozorną pustkę bohaterki, która zepchnęła wszystko, co bolesne, z obszaru świadomości.
Powieść Marty Bijan stanowi zapis duszących uczuć i bolesnych wspomnień. Jest to jeden z tych utworów, które należy czytać sercem, a wtedy oblepia nas brudny nalot, który — ku naszemu zaskoczeniu — dostarcza nam przyjemności.
Jest to jeden z lepszych debiutów, a szczególnie jeden z najciekawszych! Kocham czytać powieści uczuciami, więc liczę na kolejne tego typu utwory w dorobku autorki.

Pssst, tytuł nawiązuje do wiersza Kazimierza Przerwy-Tetmajera „Melodia mgieł nocnych". Melodia i mgła zdają się być w nim bohaterkami, a podmiot liryczny najwyraźniej obserwuje je zza gór.