Mea Culpa recenzja

Niektóre książki czyta się jak powieści, inne – jak wspomnienia cudzej duszy. „Mea culpa” Barbary Rybałtowskiej to jedno i drugie naraz. To powrót do świata, który pachnie wilgotnym drewnem, kurzem PRL-owskich biur i perfumami kobiet, które musiały być silniejsze, niż pozwalała na to rzeczywistość.

Zofia i Kasia to duet, który powinien trafić na karty podręczników o kobiecej determinacji. Matka – z przeszłością, która nauczyła ją przetrwania. Córka – z przyszłością, która wciąż jest wielką niewiadomą. I oto nadchodzi czas, gdy historia znów stawia je w ogniu prób. Polska lat 50. i 60. to nie jest świat delikatnych sentymentów – to rzeczywistość, w której absurd miesza się z dramatem szybciej niż herbata z fusami w szklance z metalowym koszyczkiem.

Najbardziej uderzyła mnie w tej powieści podróż Kasi na Daleki Wschód. Nie tylko fizyczna, ale i wewnętrzna. To więcej niż wyjazd z zespołem Mazowsze – to wyłamanie się z ram, w których świat chciał ją zamknąć. Bo jak się okazuje, nawet taniec i śpiew nie zawsze mogą być niewinne, gdy polityka patrzy przez ramię.

Jednak nie tylko egzotyczne wojaże sprawiają, że ta książka jest tak magnetyczna. To także opowieść o miłości, która nie wybiera odpowiednich momentów, o decyzjach, które mogą zmienić wszystko, i o poczuciu winy, które potrafi być równie ciężkie jak betonowa płyta Pałacu Kultury.

Rybałtowska pisze tak, że czytelnik czuje się, jakby znalazł się w samym sercu tamtej epoki – bez prawa głosu, ale z przywilejem obserwowania. To nie jest grzeczna, nostalgiczna opowiastka o dawnych czasach. To żywa, pulsująca emocjami historia, która pokazuje, że PRL był nie tylko szary, ale i pełen krzykliwych barw – tych, które trzeba było ukrywać. Czytając „Mea culpa”, czułam się, jakbym podróżowała w czasie – z jednej strony chłonęłam atmosferę PRL-u, z drugiej przeżywałam osobiste dramaty bohaterów, których losy wciągnęły mnie od pierwszej do ostatniej strony.

Nie czytaj tej książki, jeśli chcesz lekkiej rozrywki. Czytaj ją, jeśli chcesz poczuć, jak to jest żyć w czasach, gdy wszystko było pod górę.