Ukochane równanie profesora recenzja

Ukochane Równanie Profesora robi furorę w świecie czytelników, spotykałam się z samymi pozytywnymi opiniami i ogólnym uwielbieniem skierowanym w jej stronę. Jestem ogromną fanką literatury japońskiej, więc nadszedł w końcu czas, by zmierzyć się z tą opowieścią.

Jest to naprawdę dobra książka, ale nic ponadto. Historia w niej zawarta jest o życiu, najzwyklejszym życiu, o przeżywaniu każdego dnia na nowo, o docenianiu tego co się ma i kim się jest. Była ciepła i piękna. Jednak nie wywarła na mnie efektu, o który ją podejrzewałam, nie czułam w niej też typowej japońskiej magii, która zazwyczaj urozmaica mi czytanie tamtejszej literatury. Jakby wszystko było wyblakłe, obecne, ale mało zaznaczone. Co też ma swego rodzaju urok, ale przez to nie oddziałuje na czytelnika tak, jakby mogła.

_________

Jest to opowieść o gosposi, która dostaje pracę w domu emerytowanego matematyka, którego pamięć trwa tylko 80 minut (efekt wypadku), a opiekę nad nim sprawuje jego szwagierka. Piękne tutaj jest też to, jaką rolę odgrywa matematyka - jest ona łącznikiem profesora ze światem, ciągle opiera się na jej twierdzeniach i założeniach, przede wszystkim w kontaktach z innymi ludźmi, dzięki niej czuje się bezpiecznie.

Po pewnym czasie profesor poznaje syna gosposi (nadaje mu przydomek Pierwiastek) i w ten sposób dużą rolę zaczyna odgrywać w książce także baseball, którym fascynują się męscy bohaterowie. Widać tutaj różnice pokoleniowe, ale Pierwiastek nie pozwala profesorowi czuć się niezręcznie, tylko przybiera dobrą minę do sytuacji.

Między tymi trzema osobami nawiązuje się silna więź, która dowodzi, że rodziną nie jest się tylko przez więzy krwi. Robiło mi się ciepło na sercu, kiedy Pierwiastek okazywał profesorowi taką ogromną troskę i na odwrót. Końcówka jest bardzo nostalgiczna. Wpływ profesora na życie matki i syna jest niezastąpiony.

_________

Wrogowie matematyki - polecam, może dostrzeżecie jej urok!

Ta książka jest bardzo uniwersalna, sądzę, że jest w stanie spodobać się każdemu, tylko po prostu jednemu mniej, drugiemu bardziej. Ja zaliczam się niestety do tego pierwszego grona, ale uważam, że jest warta przeczytania, ciepła i sympatyczna.

Ode mnie 6.5/10