Małpi szał recenzja

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Carltona Mellicka odbyło się za sprawą Nawiedzonej waginy i w sumie po tamtej lekturze byłem już przygotowany na wszystko. Szybko nauczyłem się, że granica dobrego smaku to pojęcie względne, a poziom absurdu może sięgać najdalszych pokładów ludzkiej wyobraźni. Sięgając po "Małpi szał" kierowałem się już tylko nazwiskiem autora, a streszczenie na odwrocie książki postanowiłem odpuścić, by nie psuć sobie elementu zaskoczenia.

Zapowiadało się mocno, bo już na samym wstępie Carlton Mellick w kilku słowach nastawiał mnie na to co za chwilę się wydarzy. A może to była ostateczna próba by odwieść mnie od przewrócenia kolejnej strony? "Nie jest to na pewno najbardziej powalona książka, jaką w życiu napisałem, nawet nie miała taka być, ale muszę przyznać, że jest wystarczająco powalona. Pewna część mnie nawet nie chce, żeby ktokolwiek ją przeczytał."

"Małpi szał" to swego rodzaju hołd złożony niskobudżetowym filmom grozy i w takim właśnie klimacie rozpoczęła się ta historia. Las, zapuszczona od lat górska chata i grupka nastolatków spuszczona ze smyczy z wizją alkoholowej libacji i przygodnego seksu. Oczywiście nie mogło zabraknąć okolicznej legendy, która ostrzega przed zmutowanym i psychopatycznym mordercą zbierającym krwawe żniwo w pobliskich lasach. Wkrótce wszystkie ścieżki miały się ze sobą połączyć.

Do pewnego momentu historia płynęła utartym szlakiem charakterystycznym dla horrorów klasy B, jednak po chwili rozpędziła się na tyle by ostatecznie wyskoczyć poza klasyczne ramy i rzucić się w ramiona groteskowej masakry. Potem nic już nie było oczywiste, a plugawe i zwyrodniałe obrazy jakimi karmił mnie autor stały się tak powszechne, że częściowo wyparły klimat wstępnie określonej grozy. Trochę to jak oglądanie prostych efektów specjalnych w filmach sprzed lat, które dzisiaj bardziej śmieszą niż straszą, a mimo to ciągle mają swoich zwolenników.

"Małpi szał" to właśnie taki twór. Odrażający i nieprzewidywalny. Odpychający i jednocześnie intrygujący do takiego stopnia, że chodź przez palce, to jednak chce się jeszcze raz na niego spojrzeć. To w końcu Carlton Mellick, a ten, nie bierze jeńców.