Pamięć Lasu recenzja

Pierwsza strona i już trup. Autorka zaczyna z przytupem, nie pozostawiając złudzeń, iż w książce nie będzie brakowało brutalnych scen. Burmistrz miasta Sola, zostaje odnaleziony martwy. Już na pierwszy rzut oka wiadomo, iż został zagryziony przez wilki. Niestety tę, jakże wygodną i wiarygodną teorię podważa lekarz kapitana Asgera Sidorta, który zauważa oprócz ran szarpanych, również rany kłute, a to już na pewno nie robota wilków. Miała być prosta sprawa i na pewno nią nie będzie.

W Smutnym Lesie od 15 lat ukrywa się banda rebeliantów, którzy zabijają wszystkich na swojej drodze, którzy nie są z nimi, a przeciwko nim. Nie mają litości i nad dziećmi, i nad kobietami. Wszyscy zauważają, że z biegiem czasu, są oni coraz bardziej dzicy i nie chodzi tu tylko o zachowanie, a również o wygląd.

Kapitan wraz ze swoimi żołnierzami, musi rozprawić się z tą jakże przysparzającą kłopoty grupą, ale nie jest to łatwe. Ludzie, którzy żyją tak długo w lesie, potrafią się z nim całkowicie zasymilować i znalezienie ich graniczy prawie z cudem. Mało tego. Każdy, kto do lasu wejdzie, może stracić życie.
Asger, pomimo swojego młodego wieku i wyglądu nieopierzonego młodzieńca, ma wśród żołnierzy ogromny posłuch, ze względu na jego przeszłość i doświadczenie. Jest człowiekiem opanowanym i myślącym strategicznie, jak na wojskowego przystało. Udaje mu się zorganizować pułapkę na leśnych i tym samym paru zabić. Odwet może być jednak gorszy, niż by się spodziewali.

Zaczyna się gra o życie, pomiędzy tymi, którzy żyją tu od zawsze, a tymi, którym wydaje się, że porządek musi być zachowany. Zapominają o jednym. Las rządzi się swoimi prawami i pomaga tym, którzy żyją z nim w zgodzie.

Krwawa to książka, choć muszę przyznać, iż czytało mi się ją lekko. Autorka świetnie poprowadziła akcję, raz przyspieszając, a raz zwalniając tempo, aby wpleść parę informacji wnoszących wiele do historii, dzięki którym odsłania nam się obraz przeszłości naszych bohaterów, która ja zahartowała i ukształtowała.
Patrzymy na kapitana i już wiemy, że jest on osobą wyjątkową, a zakończenie tylko nas w tym utwierdza.

Wydaje się, że ta część jest kompletną całością, ale autorka napisała jeszcze dwie książki, tworząc wyjątkową trylogię, gdzie las mówi, a magia powoli się budzi.