Magia krwi recenzja

,,Magia krwi” autorstwa Anthonego Huso jest fantastyką zarówno niezwykłą, jaki i dość ciężką w odbiorze. Sięgając po nią nie wiedziałam czego się spodziewać. Po przeczytaniu mogę stwierdzić, że nie zawiodłam się na tej książce, ale z trudem przez nią przebrnęłam.

Autor zaczynał jako opiekun osób starszych, następnie był obnośnym sprzedawcą odkurzaczy. Przełomem była jednak oferta pracy we Francji, w Arkane Studios, zajmującej się produkcją gier komputerowych. W wolnym czasie zakończył pracę nad debiutancką powieścią,

Pan Huso wprowadza nas do całkiem innego świata. Zupełnie odmiennego od naszego, ale pod pewnymi względami podobnego. Akcja rozgrywa się w fikcyjnych krainach z normalnymi dla państw problemami. Polityka, gospodarka, wojsko i temu podobne. Jednak tym co je wyróżnia jest magia. Ludzie uczą się jej i wykorzystują w codziennym życiu. Autor zapoznaje nas z nowymi urządzeniami i nową energią do ich zasilania.

Jednym z głównych bohaterów jest Caliph Howl. Z pozoru zwyczajny mężczyzna uczący się na uniwersytecie w Desdae. Niczym nie wyróżnia się spośród innych studentów. Jednak w rzeczywistości to król całej krainy, niezbyt chętny do objęcia swoich obowiązków po ukończeniu nauki. Kolejnym bohaterem jest Sena. Piękna młoda kobieta, która skrzętnie skrywa swoje tajemnice, poszukując przy okazji pewnej książki. Los chce, że ścieżki obojga skrzyżują się ze sobą. Bohaterowie staną przed wieloma problemami, na pozór odmiennymi, ale jednak powiązanymi ze sobą. Tajemnice Seny sprawią jej wiele problemów, a Caliph będzie musiał zmierzyć się z niebezpieczeństwem jaki zawiśnie nad jego krainą.

Książka jest pisana w trzeciej osobie, głównie z punktu widzenia Calipha i Seny. Na samym początku autor nie oszczędza czytelnika i rzuca go na głęboką wodę. Zasypuje masą informacji i nieznanych terminów. Tak więc w pierwszych chwilach trudno się w tym wszystkim odnaleźć i cokolwiek zrozumieć. Spora doza metafor i porównań wcale nie ułatwia zadania. Jednak kiedy czytelnik przebrnie przez pierwsze sto kartek zaczyna powoli oswajać się z tym wszystkim i rozumieć przebieg akcji. Styl piania autora jest ciekawy, ale nieco mączący przy czytaniu. Biorąc to pod uwagę i jeszcze cały ogrom nowego świata, czytanie tej książki jest prawdziwym testem wytrwałości i cierpliwości. Opisy były niezwykle długie, ponieważ autor starał się wytłumaczyć wszystko, tak aby czytelnik zrozumiał. Niekiedy mu się to udawało, innym niestety nie. Postacie mimo to były dobrze oddane i miały ciekawe charaktery. Choć dialogi były nieco sztywne. Akcja zgrabne szła do przodu i prawie że w każdym momencie coś się działo. Książka pomimo swej zawiłości jest niezwykle dynamiczna i to nieco ją ratuje. Autor skupiał się w dużej mierze na polityce danych organizacji i księstw. Co było trochę męczące, ale zarówno stanowiło ważną część fabuły.

,,Magia krwi” została ogłoszona najlepszą książką dwutysięcznego dziesiątego roku. No cóż, według mnie nie do końca zasłużyła na to miano. Autor nie poradził sobie z przedstawieniem, wykreowanego przez siebie, świata najlepiej. Marnował dużo miejsca na tłumaczenie wielu rzeczy, a i tak trudno było pojąć o co chodzi. Na dodatek mapka z przodu książki nie jest zbyt dokładna. Jednak tylko ona ratuje czytelnika przed zupełnym pogubieniem się w całej przestrzeni i pozwala mniej więcej zobrazować sobie jak wyglądała kraina autora.

Ogólnie polecam tę książkę wytrwałym wielbicielom fantastyki. Ma spore szanse się spodobać, lecz jest wymagająca. Czytając ,,Magię krwi” trzeba się skupić i poświęcić jej nieco więcej czasu aby zrozumieć ogólną koncepcje. Nie radzę sięgać po nią jeśli ktoś chce poczytać coś luźnego wieczorem.