Z nieba spadły trzy jabłka recenzja

„Z nieba spadły trzy jabłka” to piękna powieść ormiańskiej pisarki Narine Abgaryan, która została uhonorowana nagrodą Jasnej Polany. Opowiada o mieszkańcach fikcyjnej wsi Maran, zagubionej wśród gór. Oprócz tej historii w książce znalazły się również cztery dodatkowe opowiadania. Dawno nie czytałam tak urzekającej opowieści.

Narine Abgaryan zaprasza nas w swojej powieści do odrobinę magicznej rzeczywistości odciętej od świata wioski, której jednak nie omijają zawieruchy historii. Lata głodu i wojny sprawiły, że miejscowość się wyludniła, zostali tylko starcy. Żyją oni pogodzeni z losem, wypełniają swoje obowiązki, wspierają się wzajemnie i bronią przed koniecznością pozyskania wsparcia od ludzi z doliny. Ich codzienność wypełniona jest pracą w gospodarstwach.

Wśród licznych retrospekcji i epizodów z życia mieszkańców wioski najwięcej uwagi autorka poświęciła losom Anatoliji oraz jej sąsiadki i bliskiej przyjaciółki Jasaman. Anatoliję poznajemy już w pierwszym zdaniu powieści, która rozpoczyna się od przygotowywania sobie przez kobietę łoża śmierci. Przewrotny los prowadzi ją jednak w całkiem innym kierunku, a mianowicie — małżeństwa, a ostatecznie również późnego macierzyństwa. Wraz z dzieckiem rodzi się nadzieja, że Maran będzie istnieć, mimo tego, że dotąd wielu rodziców musiało pochować swoje dzieci, a te które przeżyły, wyprowadziły się do bardziej przyjaznych miejsc.

Mieszkańcy wioski bardzo dbają o zachowanie tradycji. Opowiadanie o ich codzienności jest okazją do przedstawienia ormiańskiego folkloru, lokalnych wierzeń i mentalności, która nie pozwala na niestaranne rozwieszenie prania w obawie przed niepochlebną opinią sąsiadów. Dużą rolę odgrywa również prosta, ale aromatyczna kuchnia ormiańska, pełna orzechów, migdałów i ziół. Ona również przyczynia się do budowania relacji międzyludzkich, które są najważniejsze. Na wiejskim mejdanie kwitnie handel wymienny.

Życie mieszkańców Maranu często ociera się o magię. Czasami ich ona przed zagładą, innym razem pokazuje nadchodzącą śmierć. Profetyczne wizje mieszają się z dziwnymi wydarzeniami, jak pojawienie się białego pawia.

Trudno mi napisać o tej książce w taki sposób, żeby oddać jej piękno. „Z nieba spadły trzy jabłka” jest powieścią kojącą, chwalącą stoicyzm. Bohaterowie są pogodzeni z losem i ze sobą, przy tym twardzi jak kamienie, z których zbudowane są ich domy. Choć dotykają ich najgorsze nieszczęścia i bolesne chwile, nie załamują się, tylko uparcie i pokornie przyjmują wszystkie te wątpliwe dary. Docierające tu wichry historii nie burzą porządku, jaki został ustalony w odizolowanej od świata wiosce.

W powieści panuje nastrój spokoju i ciszy, które doskonale oddaje autorka odpowiednim językiem. Świetnie udało jej się połączyć elementy mistyczne z codziennością i folklorem. Stworzyła również bohaterów, których nie sposób nie polubić. Wszystko to opisała z czułością, wrażliwością oraz dyskretnym humorem, dzięki którym chciałoby się lepiej poznać Armenię i jej mieszkańców.

To zdanie postanowiłam zacytować, aby pokazać, jak poetycko i baśniowo opisana została rzeczywistość mieszkańców Maranu. Chciałabym czytać więcej takich powieści. Jestem zachwycona.