Prawda. Krótka historia wciskania kitu recenzja

Po poprzedniej książce Phillipsa wiedziałam czego się spodziewać – dużej dawki humoru, luźnego podejścia faktograficznego i lekkości czytania. Tym razem autor na tapet wziął prawdę. Czy raczej ciekawe historie, które wymyślili ludzie dla własnych korzyści. Czyli jak sam podtytuł mówi – o kitach będzie. Bo to nie jest książka o prawdzie w filozoficznym czy moralnym aspekcie. To książka o tym, że fejk niusy to nic nowego i od setek lat ten proceder działa. I tylko od nas zależy w co uwierzymy i czy coś sprawdzimy (autor zachęca czytelników do nadsyłania sprostowań, jeśli sam dał się złapać na jakieś kłamstwo).

I tak na wstępie poznajemy historię o młodym ambitnym wydawcy, Benjamin Franklin mu było, który, chcąc zyskać czytelników i wyeliminować konkurencję, w swym almanachu informuje o śmierci największego rywala-drukarza. Mężczyzna przez resztę swojego życia walczył z tym fejkiem, ale wiecie, trudno było, bo Franklin dalej brnął w ten swój mały żarcik. W ogóle ciekawe, bo Benjamin przewija się przez całą książkę Phillipsa (chyba tylko w jednym rozdziale nic o nim nie wspomniał) i okazuje się, że ten znany amerykański polityk to niezły figlarz był. Aż chce się sprawdzić jego biografie, tylko nie takie pisane na poważnie i wychwalające pod niebiosa.

Jest też o kitach geograficznych na przykład. Wiedzieliście, że przez środek Afryki przechodzi wielkie pasmo górskie? Które uznani kartografowie umieszczali na mapach, pomimo że nie było żadnych dowodów na ich istnienie? Można też wymyślić kraj, ze sprawnie działającym rządem, bogaty i chętny przyjąć kolonizatorów. Wzbogacić się na głupocie innych, przy okazji wysyłając ich na pewną śmierć. Wszystkie historie wydają się tragicznie śmieszne, szczególnie w czasach obecnych, gdy wszystko można sprawdzić. Bo tak łatwo jest, internet i te sprawy. Wikipedia to kopalnia wiedzy przecież. Ale nie, o Wikipedii też jest!...

Książka Phillipsa to znakomity przerywnik, taki świeży haust powietrza. Czyta się szybko i przyjemnie, rozdziały są na tyle krótkie, że wciąga się po jednym w trakcie podróży do domu. A w swoich czterech ścianach można sięgnąć po coś innego, poważniejszego, bez poczucia, że porzuciło się Prawdę w trakcie akcji. I tylko w głowie mi kołatało „a co jeśli skończy się zdaniem – Haha, zrobiłem was w konia, wszystko o czym pisałem to wielki bullshit?”. Bo wiecie, sprawdzać mi się nie chciało czy o tych nieprawdach to prawda.