Lonely Heart recenzja

"Mimo, że piosenka była smutna, kiedy zabrzmiał bridge, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Bo za to właśnie kochałam muzykę Scarlet Luck. Wywoływała w słuchaczu emocje."

Rosie to zagorzała fanka Scarlet Luck, która kibicuje chłopakom od samych początków zespołu. Ich muzyka była obecna w jej życiu w najogorszych jego momentach, przynosiła ukojenie i pozwalała przetrwać, gdy smutek przejmował władze nad jej ciałem. Wytworzona w ten sposób więź sprawiła, że dziewczyna traktuje ich z ogromnym szacunkiem. Gdy nadarza się okazja przeprowadzenia wywiadu z zespołem Rosie jest wniebowzięta. Emocje sięgają zenitu i do tej pory spokojna dziewczyna nie radzi sobie ze zdenerwowaniem.
Czy bohaterce uda się opanować i przeprowadzić wywiad życia?
A może na drodze do sukcesu stanie coś innego, zupełnie nieprzewidzianego?

"Lonely heart" to powieść Mony Kasten, której akcja rozgrywa się na tle muzycznego światka, gdzie dzieje się naprawdę wiele: akohol leje się strumieniami, a imprezy trwają do białego rana. Tu bohaterami nie są grzeczni chłopcy, którzy kładą się spać przed 22. Trochę uwierał mnie ten świat, chyba nie za bardzo lubię tego typu klimaty. Dla porównania, zagraniczna książka, którą ostatnio czytałam - "Zaczekaj na mnie", podobała mi się zdecydowanie bardziej.
Dlaczego?

Przede wszystkim akcja obu książek rozgrywa się w innym środowisku. Wydarzenia przedstawione w powieści Mony Kasten mają miesce w muzycznej scenerii, zaś akcja "Zaczekaj na mnie" dzieje się w studenckim otoczeniu. Do tego dochodzą bohaterowie. "Lonely heart" to powieść opisująca historię Rosie i Adama - Bestii, którzy mają w sobie dużo mroku. Oboje mierzą się z problemami natury psychicznej, z tym że Rosie radzi sobie tu zdecydowanie lepiej. Być może przeżycia, które stały się jej udziałem nie były tak traumatyczne jak Adama, o których do samego końca niewiele wiemy. Widzimy tylko, że bohater zmaga się z pewnymi wydarzeniami mającymi miejsce w przeszłości, które odcisnęły na nim niewyobrażalne piętno. Znajomość Rosie i Bestii ma dla obojga charakter terapeutyczny, pomaga im mierzyć się z własnym ja oraz z bieżącymi, niekoniecznie pozytywnymi przeżyciami.

U Mony Kasten warstwa psychologiczna bohaterów jest zdecydowanie bardziej rozwinięta niż w "Zaczekaj na mnie", przez co powieść nabiera cięższego charakteru. Przyznam, że nie spodziewałam się takiego ładunku po okładce, która sugeruje lekką, romantyczną powieść. Tu zdecydowanie tego romantyzmu brakuje. To książka o odnajdywaniu siebie i wyboistej drodze, która ku temu zmierza. Bohaterowie są przedstawieni w sposób wyrazisty i pozwalający łatwo sobie zwizualizować te postacie, ale nie do końca zdobyli oni moje serce. Nie uważam, że to zła książka, po prostu chyba miałam co do niej inne oczekiwania. Owszem, oceniam ją wysoko, bo napisana jest na naprawdę dobrym poziomie, jednak nie wywołała ona we mnie takiego wrażenia, jakiego się spodziewałam.

Moja ocena 8/10.