Kirke recenzja

Kirke od dziecka wychowywała się wśród lepszych od siebie. Mieszkając na dworze swojego ojca Heliosa często była obiektem drwin swojego rodzeństwa. Mimo wszystko wciąż wierzyła w to, że znajdzie sobie przyjaciela, a może nawet kogoś więcej... Do czasu, aż nie została uwięziona na wyspie.

Język. Od tego chciałabym zacząć, bo o ile pod innymi względami mogłabym coś "Kirke" zarzucić, o tyle warstwa językowa była po prostu piękna. Głębokie i realistyczne opisy, przy których wręcz czułam klimat zarówno dworu, jak i Ajai. Ta książka naprawdę zasłużyła na te wszystkie pochwały chociażby przez ten fakt. Potrafiła mnie oderwać od rzeczywistości, przenosząc na wyspę, która po pewnym czasie z więzienia stała się domem dla wielu osób. Nie mogłam jej odłożyć, zresztą nawet nie chciałam. Bo, chociaż nie ma tu wybuchów czy innych zwrotów akcji, to fabuła potrafi wciągnąć. Bardzo polubiłam i kibicowałam głównej bohaterce, ale nieustannie irytowało mnie przypominanie tego, że to ona jest tu najbardziej poszkodowana i samotna. Na samym początku było to jeszcze okej, ale żeby za połową książki? Również demonizowanie bogów trochę nie przypadło mi do gustu. Wiem, jak to brzmi, ale taka Atena czy choćby Helios kompletnie nie mieli pozytywnych cech, co trochę wkurzało, bo wtedy wychodzili jedynie na oprawców "biednej" Kirke. Nie są to jednak aż tak duże mankamenty. Znacznie poważniejszymi są tu wątki romantyczne, które po czasie zaczynają najnormalniej nudzić i trochę też wkurzać czytelnika powtarzalnością scenariusza jak w telenoweli. Jednak jeśli się na nich nie skupiać, to pozycja jest godna polecenia pod względem zarówno fabularnym, jak i językowym. Mi udało się polubić główną bohaterkę, a to jest głównym elementem, aby czerpać przyjemność z tej historii. Bo w końcu jest to jej "biografia" .