Angel recenzja

„Gdy mówimy, że potrzebujemy czasu, aby z czymś sobie poradzić, nigdy tak naprawdę nie wiemy, kiedy nam się to uda. Mogą minąć dni, tygodnie, nawet lata, a to, czego tak uparcie chcemy się pozbyć, wciąż będzie o krok za nami”.

Niespodziewany obrót wydarzeń na końcu pierwszej części tej trylogii pozostawił nas w niemałym zawieszeniu. Nie powiem, że nie byłam zaskoczona tym zakończeniem, dlatego wiele nie myśląc, zabrałam się za czytanie części drugiej – „Angel”. I tak jak w przypadku poprzedniczki, historia, tak bardzo mnie pochłonęła, że nie mogłam się od niej dosłownie oderwać i przeczytałam ją w jeden dzień! Co więcej, uważam, że ta część jest o wiele lepsza – oczywiście, jest to tylko moje skromne odczucie :)

Życie Hailey w końcu wraca na właściwe tory i dziewczyna zaczyna odnajdywać się w nowej rzeczywistości. Spokój to coś, o czym marzyła po ostatnich burzliwych wydarzeniach. Nowa praca, nowe mieszkanie, nowe znajomości – czego chcieć więcej? Powrót do rodzinnego miasta będzie dla niej nie lada wyzwaniem, bowiem to właśnie tam przeżyła swoje najlepsze i najgorsze chwile. To właśnie w Filadelfii poznała samego diabła, któremu chciała oddać swoją duszę… I choć będzie miała nadzieję, że za szybko go nie spotka, tak Victor Sharman pojawi się przed nią niemalże od razu, jak tylko dziewczyna przestąpi próg kawiarenki swojej przyjaciółki. Jak przebiegnie ich ponowne spotkanie? I kim okaże się piękna nieznajoma u jego boku?

„Angel” zdecydowanie bardziej mi się podobało. Było tu znacznie więcej „uczuć” między głównymi bohaterami, a emocje były wyczuwalne niemal przy każdym ich spotkaniu. I tego właśnie zabrakło mi w pierwszym tomie. Cała ich relacja jest jak najbardziej realna, rzeczywista i taka dojrzała. Autorka w świetny sposób poprowadziła fabułę, przez co czytelnik ani przez chwilę nie czuję się znużony, wręcz przeciwnie, każda strona dostarcza nowych wrażeń. Bardzo mi się podoba kreacja bohaterów – i to nie tylko pierwszoplanowych, ale i tych pobocznych. Meggie i Thomas, rodzice Hailey, Suzy i nawet Alfie. À propos tego ostatniego – oj zaintrygowała mnie jego osoba i to bardzo, jest taki mroczny i tajemniczy, a za każdym razem jak się pojawia, zasiewa w głowie takie ziarenko niepewności, przez co ja cały czas zastanawiałam się, o co mu tak naprawdę chodzi … myślę, że autorka w trójce zrzuci na nas jakąś bombę z nim związaną :P

Jeśli chodzi o minusy, które mnie osobiście mocno raziły w książce, to ciągłe powtórzenia słów. Tych blondynek, brunetek, brunetów – było zdecydowanie za dużo. I jak przy jedynce nie rzucało mi się to tak bardzo w oczy, tak tym razem miałam już tego lekki przesyt. Jeszcze parę perełek mogłabym wymieniać, ale nie będę się już czepiać :P
Zakończenie książki mocno mnie zdenerwowało :P no bo jak można zakończyć w takim momencie, droga autorko? Nic mi nie pozostaje jak wypatrywanie daty premiery ostatniej części! Ja Wam książkę oczywiście polecam, bo jest naprawdę fajna i warta przeczytania!