Buszujący w zbożu recenzja

Opowieść młodego człowieka wraz z jego klasycznym językiem potoczno-brutalistycznym. Hold Caufield to uczeń, buntownik przebywający w collage’u w Pance, szkole która z zewnątrz osnuta jest najwyższą renomą. Młody buntownik porzuca szkołę, już nie pierwszą z rzędu wspominając szczególnie chwile o skrajnym zabarwieniu emocjonalnym. Dowiadujemy się o szkole „pozerów” i bufonów pełnej kłamstwa i zakradającego zła, pewnego zepsucia moralnego, także o sylwetkach nauczycieli takich jak Spencer. Historia tworzenia się podziałów w szkole, podbojów miłosnych Sprandlaterla i kilku znajomych „buszującego” to krajobraz szkolnego życia nastolatków. Barwny, luzacki język pełen wulgaryzmów stał się kontrowersją w świecie literatury XX wieku w USA. Główne wątki to wchodzenie w dorosłość, adolescencja z niezliczoną burzą zachowań i nagłych zmian.

Poszukiwanie własnego celu na ulicach New York ’u zgodnie z usłyszaną przyśpiewką „Jak spotka człek takiego co buszuje w zbożu” na pozór włóczęgowska, nietuzinkowa o poszukiwaniu sensu życia, odkrywaniu osobowości i wkraczaniu w wczesną dorosłość.

Holdem odkrywa sedno dorosłego życia, „bufiastego” zmierzającego do kariery, zdobycia „hajsu”, pełnego zakłamania i obłudy, prawdę o świecie skonstruowanym z zasad już ciążących od lat szkolnych, czego postawa „anty-nerdowska” stanowi obronę niezależności „ja”- zatruwanego od momentu urodzin. Nie brakuje ocen charakterystycznych dla niezgadzającego się 16 latka. Bunt przejawia się na każdym kawałku powieści- ucieczki, łamanie przepisów i picie alkoholu i wiele miłosnych chwil z nieokreśloną chaotycznością.

Kilka bardzo intensywnych dni, zapełnionych żywiołowo nagłymi nieprzemyślanymi wyborami, to nie tylko oczekiwanie na ukojenie rodzinnego gniewu za kolejną porażkę, a dzięki chwilowemu uwolnieniu bez dotychczasowych problemów dokonywać trafnych diagnoz świata i grupy dorosłych. Punkt widzenia Holdema pozwala poznać głos pokolenia nastolatków, ich brak akceptacji na realia. Hedonistyczne życie to ucieczka od rodzinnego domu, poprzez wizyty w barach bphater oddaje się uznawanego synonimu radości.