Buszujący w zbożu recenzja

Jeszcze nigdy nie czytałam tak fascynującej powieści o niczym w w zasadzie;)

Skusiłam się na tą powieść po obejrzeniu filmu biograficznego o Salingerze - Zbuntowany w zbożu - który bardzo mi przypadł do gustu, szczególnie sama postać autora. Film jest świetny, obsada rewelacyjna.
Czy książka jest taka sama?

Tak.

I cieszę się w tym przypadku, że najpierw obejrzałam film, bo jeszcze lepiej rozumiałam postać głównego bohatera, który był toczka w toczkę odzwierciedleniem postaci autora:)

Nie doszukiwałam się tam alegorii, metafor i innych skomplikowanych spraw, o których uczyłam się na lekcjach j. polskiego i zajęciach z literatury. Po prostu czytałam opowieść bystrego, mądrego, bezczelnego, wrażliwego chłopaka. I bardzo mi się ona podobała, choć właściwie naprawdę było to bajdurzenie o zwykłych sprawach...
No bo ile czasu można czytać o wyciskaniu pryszczy i obcinaniu paznokci? I to czytać z przyjemnością?

Można. Długo. Z radosną przyjemnością.

Skrócik.

Akcja powieści mieści się w trzech dniach i dwóch nocach. Jest połowa grudnia 1949 roku. 
Holden, główny bohater i wyjątkowy narrator zostaje właśnie wyrzucony z prywatnej szkoły średniej Pencey Prep, krótko przed zakończeniem pierwszego semestru.
Postanawia nie czekać na przepisowe wydalenie i sam opuszcza szkołę w środku nocy (bardzo jest impulsywny ten chłopak :). Wraca do Nowego Jorku i wynajmuje pokój w hotelu Edmont. 
I szlaja się po barach, pubach, klubach nocnych, szukając towarzystwa, nie zawsze mogąc się napić procentowego alkoholu - ma dopiero 16 lat. Ciągle czuje się bardzo samotny, nierozumiany - otaczający go tłum ludzi to płytki gatunek, snobistyczny i nudny. 
Przeżywa różniaste przygody, przeplatane jego rozmyśleniami i refleksjami, dzięki którym dowiadujemy się, jaki rzeczywiście jest ten młody chłopak.

POLECAM!