Nagranie recenzja

Niełatwo jest napisać dobry kryminał. A jeszcze trudniej dobry polski kryminał. Łatwo popaść w schematy, utarte ścieżki lub przedobrzyć w drugą stronę, i stworzyć historię oderwaną od rzeczywistości.

Małgorzata Falkowska zabiera Nas do Torunia, w którym bez śladu giną młodzi mężczyźni. Jedyną poszlaką są kartki świąteczne i tajemnicze nagrania, które otrzymują rodziny zaginionych. Do sprawy zostaje przydzielony komisarz Maciej Gorczyński, który często korzysta z pomocy jasnowidz Sylwii Trojanowskiej. Ten niespotykany duet musi zmierzyć się z seryjnym mordercą, który cały czas wydaje się być o krok przed nimi.

Książka nie jest długa, ledwie 300 stron, co jest raczej plusem. Obawiam się, że dodatkowe strony i dodatkowi zaginieni mogliby znacznie uszczuplić populację Torunia. Jest to pierwszy zarzut, który mogę postawić tej książce – za dużo tych zaginięć. Rozumiem, że autorka chciała tu wskazać na serię, pewną powtarzalność, ale co za dużo, to niezdrowo.

Drugi, w moim odczuciu, największy minus to dwójka głównych bohaterów. Nie polubiłam ich, i to bardzo. Komisarza i panią jasnowidz łączy intymna relacja, wprost mówiąc romans, który niby jest zakończony, a jednak Sylwia dalej kusi, flirtuje z Gorczyńskim, ma nadzieję, że jeszcze coś ich połączy. Oczywiście komisarz nie jest bez winy. Zamiast unikać kontaktów z byłą kochanką, lgnie do niej jak pszczoła do ula.

Pomysł na takie zaplątanie emocji łączących głównych bohaterów nie był zły. Jednak jego wykonanie jest płaskie. Brak głębszych portretów psychologicznych, analiz ich zachowań sprawia, że trudno zrozumieć ich postępowanie i decyzje, a przez to nie da się ich polubić.

Trzeci minus to sposoby, w jaki komisarz natrafia na kolejne tropy w sprawie. Panią jasnowidz współpracującą z policją jestem jeszcze w stanie zrozumieć. Ale większość poszlak jest rozwiązywana przez rodzinę komisarza. A to córka coś podrzuci, a to syn zna kogoś, kto coś wie. No tego, to ja nie kupuję.

Czy książka ma jakieś dobre strony? Ma. Czyta się szybko, krótkie rozdziały jak najbardziej służą całej akcji. Dużym plusem jest miasto, pełniące trochę rolę drugoplanowego bohatera. Nazwy ulic, miejsc zostały dokładnie podane. Książkę można czytać z planem miasta w ręku i śledzić kroki bohaterów. Osobiście bardzo cenię sobie dokładny opis przestrzeni.

Podsumowując, książka nie jest totalną porażką, aczkolwiek są lepsze pozycje. Jeśli maiłaby kiedyś wyjść kolejna część o komisarzu Gorczyńskim, to raczej się na nią nie skuszę.