Dolina straconych złudzeń recenzja

Często łapię się na myśli o tym, jak pojemne są moje ulubione gatunki, skoro dostarczają mi tak wiele skrajnych emocji. Wynika to oczywiście z ogromu czynników, ale chyba najrzadziej zdarza mi się taka prawdziwa literacka podróż do miejsc, których nigdy nie odwiedziłam, a podczas lektury i po niej wydają mi się znajome jak własne mieszkanie.

"Dolina straconych złudzeń" to dopiero druga powieść Anny Górnej, ale po jej świetnym debiucie nie mogłam się doczekać kolejnego tomu i zdecydowanie się na nim nie zawiodłam. To nie tylko świetne kryminały, to też niezwykła podróż do Szwajcarii odmalowanej niezwykle realistycznie. Skąd o tym wiem, skoro nigdy tam nie byłam? Bo to nie jest sielanowy, idealistyczny opis tego kraju i jego mieszkańców, oprócz wielu zachwytów znalazło się też miejsce na wspomnienie choćby o dziwnych zwyczajach czy obyczajach, co świadczy o obiektywizmie.

Ta seria to jednak nie tylko Szwajcaria, ale przede wszystkim Sauer i Mia. Nie mogę zbyt wiele o nich napisać, bo powiązania między dwoma tomami są duże i polecam czytać je w kolejności, choćby właśnie ze względu na to, żeby zrozumieć niektóre wątki dotyczące bohaterów, tym bardziej, że w tej części zawiązuje się taki, który pewnie będzie stanowił kanwę kolejnej. Bardzo zaskoczyło mnie zresztą to, że został on tutaj tylko zarysowany na początku i potem zszedł na tak odległy plan, że wręcz zupełnie zniknął i pojawił się dopiero przy zakończeniu. Muszę przyznać, że z perspektywy cyklu jako całości to kapitalny pomysł, tworzący świetny szkielet konstrukcyjny.

Intryga wydaje się być mniej zawiła niż w pierwszym tomie, lecz to tylko pozory. Co prawda i tym razem intuicyjnie wyczułam sprawcę, ale nie domyśliłam się zupełnie jak to wszystko dokładnie przebiegało, więc podążałam za tropami, które mozolnie zbierał Sauer. Były momenty, gdy, mimo wygrzewania się w pełnym słońcu, dostawałam gęściej skórki pod wpływem wydarzeń rozgrywających się w tej powieści.

"Dolina straconych złudzeń" to udana kontynuacja debiutu Anny Górnej. Dopiero co skończyłam ją czytać, ale chętnie już sięgnęłabym po kolejny tom, a to chyba najlepiej świadczy o moim stosunku do tej serii. Zachwyca nie tylko treścią, lecz też tytułami i okładkami. Polecam fanom mniej krwawych kryminałów, opartych na drobiazgowych, wielowątkowych śledztwach.

Moje 9/10.