Tamta Ona recenzja

Bardzo lubię książki Moniki A. Oleksy. Do dnia dzisiejszego powieść „Miłość w kasztanie zaklęta” autorki, plasuje się w moim prywatnym, czytelniczym rankingu, na jednym z najwyższych miejsc. Zawsze z przyjemnością sięgam po książki Moniki. Wprawiają mnie w pozytywny i refleksyjny nastrój.

„Tamta ona” to bardzo głęboka i emocjonalna powieść. Snuta niespiesznie, z delikatnością charakterystyczną twórczości Moniki Oleksy. Autorka z wrażliwością, bez niepotrzebnego patosu, kreśli opowieść o kobiecej stracie, samotności, próbie radzenia sobie z cierpieniem i świadomością końca związku, który miał przecież trwać wiecznie.

Ta piękna, refleksyjna historia, mówi o bolesnym rozstaniu i konsekwencjach jakie niesie ono ze sobą dla głównej bohaterki. Dominika traci wszystko co miało dla niej sens, co wydawało się trwałe i niezniszczalne – męża, poczucie bezpieczeństwa, spokój, radość, marzenia. Codzienność bez Niego, staje się polem walki, którą dzień po dniu bohaterka toczy sama ze sobą. Musi od nowa zbudować swój świat i nauczyć się żyć bez Niego, ale przede wszystkim w zgodzie z samą sobą.

Z postacią Dominiki mogłaby się utożsamić niejedna kobieta. Wszak niejednej z nas rozsypał się kiedyś z różnych powodów cały świat. Bohaterka powieści udowadnia jednak, że po każdym dramacie, można się odrodzić. Poskładać w całość roztrzaskane kawałki siebie i poczucie własnej wartości. Wrócić do życia, tak jak budzi się do niego wiosna.

Czytając powieść odczuwa się niemal namacalnie ból i pustkę głównej bohaterki. Kibicuje się jej i trzyma kciuki za odzyskanie spokoju i pewności siebie. Monika A. Oleksa pisze tak dojmująco i pięknie, że nie trzeba domyślać się uczuć ani emocji. One płyną między słowami i w gruncie rzeczy słowami również są.

„Tamta ona to powieść o pokaleczonej rodzinie, końcu, cierpieniu, nowym początku i sile, którą odnajduje w sobie człowiek, który staje w obliczu beznadziei. To powieść dla wszystkich tych, którzy pragną zanurzyć się w emocjonującej lekturze, zrozumieć natłok i plątaninę ludzkich uczuć. To powieść o nadziei, która pozwala zrozumieć, że nawet jeśli wali się cały świat, gdzieś głęboko na dnie serca tli się jasny płomyk światła, który dodaje sił i zachęca by po niego sięgnąć.

Polecam!