Dolina straconych złudzeń recenzja

Anna Górna zadebiutowała w zeszłym roku książką „Kraina złotych kłamstw”. Niestety, nie miałam okazji zagłębić się w tej historii, choć wiem, że zbierała ona same dobre opinie. W tym roku autorka wydała kolejną swoją powieść. Sugerując się opiniami kilku osób, które bardzo polecały pierwszy tom z Piotrem Sauerem, zdecydowałam się sięgnąć po „Dolinę straconych złudzeń”.

W małym miasteczku w Szwajcarii grasuje morderca, który ciała swoich ofiar pozostawia u podnóża Eigeru w rytualnych inscenizacjach.
Kiedy w Oberlandzie Berneńskim zostaje znalezione ciało nastolatka, mieszkańcy są wstrząśnięci. Zaledwie miesiąc wcześniej w pobliżu zostało znalezione ciało mężczyzny i wszystko wskazuje na to, że obie ofiary zginęły z rąk tego samego człowieka.
Kierownictwo hotelu obawia się najgorszego sezonu od otwarcia, dlatego decydują się wynająć Piotra Sauera, prywatnego detektywa. On, jednak szybko przekonuje się, że nie jest mile widziany w Niederwalden oraz że nie może nikomu ufać.

Uwielbiam historie, których fabuła rozgrywa się w małym miasteczku, którego mieszkańcy dobrze się znają i wiedzą o sobie wszystko. W swojej powieści Anna Górna świetnie oddała klimat właśnie takiej miejscowości. „Dolina straconych złudzeń” to dość obszerna lektura, jednak styl autorki sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie. Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę, autorka umiejętnie wodzi czytelnika za nos i podrzuca nam mylne tropy, z zaciekawieniem śledziłam losy bohaterów i wspólnie z nimi próbowałam odkryć prawdę tajemniczych morderstw. Choć historia, którą przelała na papier Anna Górna, nie do końca spełniła moje oczekiwania, mianowicie zabrakło mi tutaj większego napięcia i zwrotów akcji, to uważam, że jest to pozycja warta przeczytania.
„Dolina straconych złudzeń” to dobrze skonstruowany kryminał w górskim klimacie z ciekawym bohaterami, mnóstwem tajemnic i przede wszystkim intrygującą zagadką. Dla niektórych może wydawać się za długa, autorka bowiem raczy nas również opisami przyrody, ale mnie to absolutnie nie przeszkadzało. Pomimo iż jest to historia, w której nie ma zawrotnego tempa, a prowadzone śledztwo toczy się raczej spokojnie, to wciągnęła mnie ta powieść i z pewnością w wolnej chwili nadrobię poprzedni tom przygód Piotra Sauera. Was, natomiast zachęcam do lektury „Doliny straconych złudzeń”.