Imię śmierci recenzja

Sięgając po "Imię śmierci" byłam przekonana że jest to głównie książka o przemocy domowej (nie żeby to był temat, który lubię). Faktycznie przemoc jest i to ukazana w poruszający sposób. Śledzimy zmagania Jolanty, która chce uciec od męża- tyrana i brutala. Rzecz dzieje się w latach osiemdziesiątych, mam wrażenie, że wtedy był to temat tabu. Odejście od męża było wtedy traktowane jak fanaberia, a gdy mąż jeszcze umie pięknie się zaprezentować przed otoczeniem, zgnębiona żona była w jeszcze trudniejszej sytuacji. Czy uda jej się ujść z życiem kiedy nawet właśni rodzice potępiają jej odejście od człowieka, któremu ślubowała? Czy naprawdę musi całe życie być jego workiem do bicia i zabawką seksualną?

Drugą osią wydarzeń jest śledztwo w sprawie Kolekcjonera Dorot. Skąd taki pseudonim? Ponieważ jest to seryjny morderca, polujący na kobiety o tym imieniu, mordujący w krwawy i brutalny sposób. Poszlaki wskazują na specjalnego agenta ZOMO Rajnera Milewskiego, jednak na każdą zbrodnię ma on alibi i sam mocno angażuje się w śledztwo. Mamy tu rasowy pełnokrwisty kryminał z rozbudowanym śledztwem oraz troszkę smaczków związanych z podśmiechujkami z milicjantów. Dodatkowo mocno rozbudowane tło obyczajowe, obejmujące nie tylko głównych bohaterów, ale i ich otoczenie. I tu moje zaskoczenie, bo o jednej z koleżanek Jolanty dowiadujemy się tylko półsłówek. Dopiero na końcu książki znalazłam informację, że jest to kontynuacja i pierwsza część dotyczyła przygód właśniej tej koleżanki. Nie ma o tym widoczniej wzmianki w żadnym miejscu na okładce, poza ostatnim zdaniem biogramu autorki na skrzydełku okładki. Niby drobiazg, bo historię spokojnie można czytać oddzielnie, a jednak wybierając książkę lubię od razu wszystko o niej wiedzieć.


Wracając do treści- w pewnym momencie sprawa Kolekcjonera Dorot i Jolanty przeplatają się i nic już nie jest oczywiste. Jedyna nadzieja w przenikliwości umysłu Jerzego Jagielskiego prowadzącego śledztwo. Szczęście, że jest on milicjantem z powołania i nie boi się układów.


Wielki plus dla autorki za odważne i wyraziste ukazanie jak zła jest przemoc w rodzinie. W dzisiejszych czasach ludzie są już bardziej świadomi ile zła jeden człowiek i to w dodatku ten "najbliższy" może wyrządzić drugiemu jednak ważne jest by nie bagatelizować problemów. Nie raz kobieta, będąca ofiarą słyszy "nie narzekaj, ciesz się, że nie pije", "nie wyolbrzymiaj", "inni mają gorzej". Jednak należy pamiętać, że nie można bagatelizować czyjegoś cierpienia, a nie raz ofiarą przemocy nie umie mówić o niej otwarcie lub poprosić o pomoc. Jolanta trafiała na sor kiedy już było z nią bardzo źle, a kiedy wychodziła mało kto pamiętał przez kogo się tam znalazła. Większość osób oczekiwała, że wróci jak "porządna" kobieta do swego pana męża, bo tam jej miejsce. Pamiętajmy, że zawsze na pierwszym miejscu powinien być człowiek, a nie powinności i konwenanse.