Imię śmierci recenzja

Hannę Greń polubiłam za serię o Dionizie Remańskiej oraz za serię "Śmiertelne wyliczanki". Ta się zaczęła moja przygoda z autorką. Mam w planie jeszcze wcześniejszą serię "Polowanie na Pliszkę", lecz ciągle jakaś inna lektura odciąga mnie w inną stronę. Mam jednak nadzieję, że dam radę...
"Imię śmierci" to druga część "Serii bielskiej", której fabuła dzieje się w 1985 roku, opowiadająca między innymi o dziwnym "Kolekcjonerze", który w specyficzny sposób zabija kobiety noszące imię Dorota, choćby nawet to było drugie imię..., dlatego został nazwany "Kolekcjonerem Dorot". Milicja prowadzi intensywne śledztwo, lecz brakuje im jakichkolwiek punktów zaczepienia. Ślady prowadzą do wielu osób.

Równoległym tematem jest również temat przemocy domowej. Koleżanka z pracy poznanej w poprzedniej części Ingi, jest w trudnej sytuacji życiowej. Jej niby kochający mąż uznaje zasadę, którą pamiętam właśnie z lat osiemdziesiątych, że "jak bije, to znaczy kocha"...
Jola nie przyznaje się jednak do tego, wstydzi się nawet powiedzieć o tym koleżankom. Ukrywa ślady po makijażem, tłumacząc, że się uderzyła, potknęła...
Ja pamiętam swoją sąsiadkę, która zawsze na wizycie u lekarza powtarzała, ze spadła ze schodów, mimo tego, że mieszkała na parterze. Wszyscy wiedzieli, że mąż ją bije, ale nic nie można było zrobić, bo nie chciała go oskarżyć.
Lecz Jola (mająca na drugie imię Dorota...), będąc już u kresu wytrzymałości po kolejnym skatowaniu, przyznaje się koleżankom i pokazuje im ślady pobicia. Na domiar złego, jej mąż robi to całkowicie na trzeźwo. Bije, bo uważa, że ma taka potrzebę i mu wolno.

Książka wywołuje bardzo dużo emocji. Mnie przypomniały się właśnie tamte lata, ale właściwie to przecież teraz również są takie toksyczne związki, gdzie za zamkniętymi drzwiami przemoc jest na porządku dziennym. Na dodatek kobiety są uzależnione od mężczyzn, a nawet często ich rodziny wpajają im, że to jest normalne, ze ślubowała i przysięgała na dobre i na złe, więc nie może odejść od swojego oprawcy. Bo co ludzie powiedzą...
Żeby trochę zagęścić fabułę, autorka kieruje podejrzenia na różne osoby a gdy już nam się wydaje, że cokolwiek wiemy, akcja zmienia kierunek.
Czy milicja odnajdzie Kolekcjonera Dorot? Czy Joli uda się uciec przed agresywnym i władczym mężem? Czy Inga znajdzie wreszcie szczęście?
Zachęcam do lektury.