Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości recenzja

Miłość jest zdecydowanie jednym z najpiękniejszych uczuć jakie mogą nam towarzyszyć. Czy jest chociaż jedna osoba, która nigdy nie miała marzenia aby znaleźć tą najukochańszą osobę? Według mnie zdecydowanie piękna i wdzięczna jest miłość wśród seniorów i właśnie o tym jest reportaż "Krótko i szczęśliwie"
Agata Romaniuk zebrała jedenaście różnych historii miłośnych od starszych osób. Niektóre opowiadają o napotkaniu tej wyjątkowej osoby już w późnym wieku, inne o długotrwałych relacjach. Są także łamiące serce opowieści starców, którzy już stracili swoje drugie połówki. Każda z nich, niezależnie czy smutna czy szczęśliwa, jest przepiękna na swój sposób. Mimo swoich małych rozmiarów, bo historie są króciutkie, mogą wzbudzić naprawdę ogrom emocji. Czułam się trochę jakbym była na kawie czy herbacie z babcią, która opowiada mi o najważniejszej osobie w swoim życiu. Ciepło biło z każdej strony i nie szło przestać się zagłębiać w te opowieści, tak samo jak nie chciałoby się przestawać ich słuchać na żywo. Właśnie to sprawiło, że pokochałam tę książkę od pierwszych stron. Reportaż zazwyczaj traktuje się bardzo poważnie i wiem, że wiele ludzi właśnie tak podchodzi do tego gatunku - proste fakty, które należy przyjąć do wiadomości. Szczerze, mało który wywołuje taki ogrom emocji (nie generalizując, bo wiadomo, że jak czytamy o jakiejś tragedii to również mogą nami targać różne uczucia) i zapada tak bardzo w pamięć. Klimat tej książki sprawia, że ciężko się od niej oderwać i zarazem ciężko o tych historiach zapomnieć.
Spodziewałam się wielu rzeczy. Byłam przygotowana na przykre sytuacje, ponieważ reportaż miał opowiadać historie seniorów. Nieciężko było się więc domyślić, że pojawi się tutaj śmierć czy choroba. Nie spodziewałam się tego, że aż tak zżyję się z tymi postaciami i będę przeżywać ich losy w ten sposób a nie inny. Wzruszyłam się naprawdę wiele razy, a moją ulubioną historią i zarazem taką, która mnie najbardziej złamała był "Powrót Hani" o milczącym panu Tadeuszu. Wylałam na niej tyle łez i nadal mam wilgotne oczy jak tylko sobie o niej przypomnę. O wielu bohaterach myślę co jakiś czas, o tym jak się mają, czy udało im się dokonać tego co chcieli. Naprawdę przepiękna książka. Nie mam słów, żeby dokładnie oddać to co w związku z nią odczuwam. Na ten moment (luty 2024 roku) jest to zdecydowanie najlepsza książka w tym roku i będę ją z czystym sercem polecać absolutnie każdemu.