Kosogłos recenzja

Uwaga! Mogą pojawić się spoilery do poprzednich części.

Kosogłos jest trzecim, a zarazem ostatnim tomem niezwykłej serii „Igrzyska śmierci”. Od początku zauważalna jest zmiana nastroju i dynamiki powieści. Autorka od pierwszego tomu stopniowała napięcie oraz przygotowywała czytelnika na wielki finał. I chociaż na początku trzeciego tomu następuje przeniesienie jej punktu ciężkości, a akcja nieznacznie zwalnia, to nadchodzi moment, kiedy narasta ze wzmożoną siłą. Wszystko w tej powieści ma swój cel.

W Kosogłosie Katniss musi zmierzyć się z tym, co sprowokowała, gdy po prostu chciała przeżyć. Jej losy stały się podstawą buntu, a w końcu ona sama została okrzyknięta jego symbolem. To co ją spotyka, to zdecydowanie za dużo jak na jednego człowieka, do tego tak młodego. Nigdy nie miała łatwego życia, a teraz spada na nią ogromna odpowiedzialność. Do tego już nie jest w stanie jednoznacznie odróżnić przyjaciela od wroga. Bo czy ci, którzy wydają się sprzymierzeńcami, na pewno nimi są? Katniss po raz kolejny czuje się jak pionek w czyjejś grze, jednak jest zdecydowana to zmienić. Wokół niej panuje wszechobecne zakłamanie, w którym musi się odnaleźć, a od jej decyzji i postępowania zależy bardzo wiele...

Autorka od początku przygotowywała na spektakularne zakończenie. O ile w Igrzyskach śmierci od iskry rozpalił się płomień, który w W pierścieniu ognia zamienił się w pożar, to w Kosogłosie rozpętało się istne piekło. Ostatnia część jest nieprzewidywalna - Suzanne Collins nie ukrywa nic za zasłoną, ani nikogo nie oszczędza. To zastanawiające, jak wpływa na czytelnika. Każda części doprowadzała mnie do nowych objawów wystawianych na próbę emocji – tym razem pojawiły się łzy.

"Igrzyska śmierci" to z pewnością wyjątkowa pod wieloma względami pozycja. Jestem pewna, że jeszcze niejednokrotnie po nią sięgnę i chociaż znam zakończenie oraz to, co do niego doprowadziło, jestem pewna, że wszystko będę przeżywać na nowo. I pomyśleć, że tak mało brakowało, a nie sięgnęłabym po te książki. Moim zdaniem streszczenia znajdujące się na okładkach są mało zachęcające i skupiają się na nieodpowiednich aspektach. Owszem, są ważne dla całości, ale niestety jako motywacja do sięgnięcia po książkę wypadają blado. Rekomendacje znanych ludzi i gazet to zdecydowanie za mało. Na całe szczęście seria obroniła się sama.