Nic bez ryzyka recenzja

Jeffrey Archer jest autorem ponad 40 powieści, uważany za jednego z najbardziej poczytnych na świecie. Powieścią „Nic bez ryzyka” otwiera nowy cykl z detektywem Williamem Warwickiem w roli głównej. W pierwszej części poznajemy Warwicka jako adepta Scotland Yardu, gdzie bierze udział w swoim pierwszym poważnym śledztwie dotyczącym kradzieży obrazu Rembrandta.

Nie bez znaczenia będzie tu sama postać Warwicka, zbyt pewnego siebie, zbyt dosłownego, któremu wszystko w życiu się udaje. Detektywistyczny pierwiastek odkrył w sobie gdy miał osiem lat i rozwiązał zagadkę znikających ze szkolnego sklepiku czekoladowych batoników. Ojciec upatrywał w nim szansę przejęcia adwokackiej kancelarii po skończeniu Oxfordu, Warwick stawia na swoim i zaczyna od najniższego szczebla w londyńskiej policji. Mimo, że pełnoletni jest wciąż delikatny, kulturalny i bardzo naiwny. Zbyt łatwo mu wszystko przychodzi, zbyt mocno dopisuje mu szczęście.

„Nic bez ryzyka” nie jest typową powieścią sensacyjną. Pomysłem na fabułę przypomina „Muzeum luster” Luisa Montero Manglano, choć tą drugą cechuje bardziej dynamiczne tempo, poboczne wątki i realne rozwiązanie sprawy. Nie ma tu miejsca na żywy pęd śledztwa, bo wszyscy bohaterowie ładnie się wysławiają, odnoszą do siebie z szacunkiem, noszą garnitury, fraki, togi i wytworne suknie. Nie ma agresji, przemocy nieoczekiwanych zwrotów akcji.

Nowa powieść Archera lekko trąci myszką. Jest bardzo poprawnie, bardzo angielsko. Przez ten wytworny klimat trudno kibicować Warwickowi czy trzymać kciuki za powodzenie rozwiązania zagadki. To retro śledztwo nie wszystkim może przypaść do gustu – bez hektolitrów krwi, morderstw, gwałtów, gdzie przestępcy działają w białych rękawiczkach – przyznaje, że mnie do siebie Warwick nie przekonał. Przede mną lektura części drugiej cyklu „Ukryte na widoku” i szansa dla konstabla Williama na poprawę naszych relacji.



P.S. Jest wiele dobrych opinii o tej książce - warto wyrobić własną. Czytajcie, może polubicie się z konstablem Warwickiem.