Królestwo kanciarzy recenzja

"Królestwo kanciarzy" to druga część przygód Kaza Brekkera i jego paczki. Oszukani, mimo wykonania powierzonej misji muszą teraz walczyć o życie. Dosłownie. Całe miasto sprzymierzyło się i chce głów złoczyńców. Już sam ten fakt wystarczająco obniża morale zespołu, a całość dodatkowo dobija fakt, że Inej wpadła w ręce tego, kto ich oszukał. Kaz nie może sobie tego wybaczyć, dociera do niego, że żywi uczucia do dziewczyny. Nie tylko on przeżywa rozterki miłosne- każdy z tej zgrai ma coś do ukrycia.

Inej także przeżywa prawdziwy emocjonalny rollercoaster, obawia się, że przywódca Wron nie wróci po nią, że stała się bezużyteczna.
Emocje wrzą tu od pierwszej strony, a patchworkowa rodzina tych młodych dorosłych czeka nie lada wyzwanie. Brekker za jednym zamachem chce uratować porwaną akrobatkę, odzyskać swoje pieniądze, pozbyć się z głowy całego miasta i jeszcze na dodatek zemścić się na tym, który doprowadził do bankructwa jego i jego brata.

I tym razem, każdy rozdział jest napisany z punktu widzenia każdej osoby. "Królestwo Kanciarzy" wydaje się być jeszcze bardziej wariackie, niemożliwe staje się możliwe. Jeśli myśleliście, że po "Szóstce Wron" już Was nic nie zdziwi to jesteście w OGROMNYM błędzie. Moją ulubioną postacią jest zdecydowanie Jesper- w tej części czeka go nie lada słodko- gorzka niespodzianka, a i my dowiadujemy się o nim czegoś nowego. Jego poczucie humoru przyprawiało mnie o ból brzucha ze śmiechu, a to w jaki sposób jest przedstawiona jego relacja z Wylanem- majstersztyk :)
Bardzo podoba mi się to, co zrobiła Pani Bardugo na koniec książki- jej zakończenie jest dosyć otwarte, i chociaż jest to duologia, to gdzieś tam mam nadzieję, że jeszcze kiedyś spotkam Kaza Brekkera i jego szajkę.

Z takich ciekawostek mogę dodać, że Netflix ma zamiar zekranizować połączenie "Trylogii Grisza" z fragmentami "Szóstki Wron", i oczywiście, chciałabym jeszcze raz spotkać moich ulubionych bohaterów, to z drugiej strony targają mną obawy, czy nie zepsują mi całego smaku tej świetnej książki.

Myślę, że warto przyjrzeć się twórczości Pani Bardugo, bo jej pióro to sama przyjemność.