Morze potworów recenzja

Percy Jackson jest w stanie ukończyć szkołę bez żadnych ekscesów? Zdobył nowego kumpla, dysleksja daje się we znaki, bo przecież w szkole nie dają tekstów pisanych starożytną greką. Jednak, kiedy gra w zbijaka może okazać się grą o życie, nadal wygląda to dobrze? Nie koniecznie, zwłaszcza, że najlepszy przyjaciel jest w poważnych tarapatach. Grover wysyła sygnały w snach, które nie są przyjemnymi pozdrowieniami z Obozu Herosów czy też pocztówkami z wyprawy na poszukiwanie Pana. Percy nie czeka, wyrusza z inteligentną Annabath do obozu, ale nie jest pewien czy Tyson będzie dobrym towarzyszem. Ale kiedy Posejdon robi bardzo zaskakującą rzeczy, Percy nie wie czy jego ojciec ma AŻ takie poczucie humoru .Czy młody heros z pomocą córki Ateny, cyklopem oraz niespodziewaną pomocą córce "ulubionego" kuzyna Aresa - Clarisse - po raz kolejny uratują Olimpijczyków?

Morze potworów to moje drugie spotkanie z Percy'm i nie zawiodłam się. O ile to możliwe (a jest), to jest to jeszcze lepsza część od pierwszej. Jestem zachwycona dosłownie wszystkim. Może przeważa tu moja miłość do mitologi grecekiej czy też sarkastycznego, inteligentnego głownego bohatera, nie wiem. Jednak nie powiem, że jestem zdziwiona zachwytem ludzi nad tą serią. Naprawdę nie mam się, wyjątkowo, do czego przyczepić jeśli chodzi o bohaterów. O fabule nie wspomnę.

Ale, ale! Jestem rozczarowana co do Posejdona. Stary, serio, cyklop? To tyle jeśli o mnie chodzi. Może trochę o bohaterach. Percy Jeckson, podziwiam wszystkie potowry, bogów i ogólnie wszystkich, którzy go znają. Trochę mu współczuję, ale w pewnym sensie jest to spore ułatwienie, nie musi się przedstawiać. Taki mały bonus. Zdecydowanie ten chłopak jest moim naj bohaterem wśród wszystkich książkowych postaci, ever. Uwielbiam go przede wszystkim za narrację, która jest sarkastyczna, żywa i zabawna. Roi się również od postaci i potworów, których nie będę wymieniać, bo nie ma co, trzeba samemu przeczytać.

Co jeszcze kocham w tej książce? Nową odsłonę greckich bogów. W drugim tomie poznajemy Hermesa, boga podróżników i złodziei, posłańca bożego, który, że tak powiem, skradł moje serce, bo nie jest głupi, jak mogłoby się wydawać. Napatoczy nam się również stary, dobry Ares (tylko przez moment), którego, nie wiem dlaczego, ale darzę olbrzymią sympatią. Oraz jak zwykle, troskliwy tatuś - Posejdon, choć nie we własnej postaci. Gdzieniegdzie występuję też Zeus, ale bez niego, nie może być niczego! Oj, prawie zapomniałam o Panu D., który jest tak zachwycający i mający wszystko gdzieś, że... ACH!

Czy polecam? Chyba nie muszę tego pisać, prawda? Ale i tak napiszę, ponieważ to trzeba przeczytać i samemu przeżyć na własnej skórze (głowie) a jeśli się czytało to sięgnąć jeszcze raz, i kolejny, i kolejny!


Moja ocena: 6-