Morze potworów recenzja

Drugi tom przygód Percy'ego nosi nazwę "Morze potworów". Już nazwa pierwszego rozdziału intryguje, brzmi bowiem tak:
"Mój najlepszy kumpel wybiera suknię ślubną"
Gdy tylko zaczęłam czytać, nie mogłam się oderwać i w mniej niż jeden dzień pochłonęłam cały tom.

Czyżby Percy Jackson potrafił przeżyć całą siódmą klasę i nie wpakować się w żadne kłopoty? Nic bardziej mylnego. Zwykła gra w zbijaka zmienia się w walkę o życie, Grover znika, a nowy przyjaciel Percy'ego-Tyson okazuje się być...cyklopem! Również w Obozie Herosów źle się dzieje: magiczna sosna chroniąca jego granice zostaje otruta, Chejron odchodzi a jego miejsce zajmuje nowy kierownik. Percy, Annabeth i Tyson muszą wyruszyć na kolejną niebiezpieczną misję której celem będzie odnalezienie Grovera oraz mitycznego Złotego Runa, które jest jedyną rzeczą która może uratować Sosnę Thalii.

“,,Nie wolno przekreślać nikogo z rodziny, niezależnie od tego, jak ten ktoś się o to stara." ~Hermes”

A co z Lukiem? Po pierwszej części nie mamy związanych z nim dobrych wspomnień. A syn Hermesa niestety ma się dobrze i nadal jest wściekły na bogów. Dodatkowo współpracuje z kimś, kto jest dużo starszy od bogów olimpijskich i obydwoje mają taki sam cel: zniszczyć Olimp i przejąć kontrolę nad światem

“,,- Morze Potworów. To samo, po którym pływali Odyseusz, Jazon, Eneasz i wszyscy inni. - Masz na myśli Morze Śródziemne? - Nie. To znaczy tak... ale nie."”

Rick Riordan nie zawodzi, a mitologiczne motywy wplecione w zwykły świat śmiertelników po przeczytaniu książki wydają się wręcz oczywiste. Trójkąt Bermudzki Morzem Potworów po którym żeglował Odyseusz? Czemu nie! Warto wspomnieć też o Mgle, przez którą zwykli śmiertelnicy próbują sobie wytłumaczyć wybuch sali gimnastycznej oraz inne wydarzenia, a media przedstawiają Percy'ego jako niebezpiecznego nastoletniego terrorystę.

Książkę czyta się bardzo szybko, akcja jest urozmaicona, dużo się dzieje, a wiele sytuacji spowoduje u czytelnika wybuch śmiechu.

„Szczury są pyszne – podpowiedział Greg.
A co to ma wspólnego z ta opowieścią? - spytała Marta.
Nic – odpowiedział Greg – ale jestem głodny.”