Bogowie muszą być szaleni recenzja

Co by się stało, gdybyśmy wrzucili do kotła pyskatą wiedźmę, doprawili ją wilkołaczym dziedzictwem (ah, ta genetyka), naznaczyli ją runą każącą mówić prawdę i tylko prawdę i podsunęli jeszcze parę bijących przed nią czołem wampirów? Plus minus diabeł i anioł, oba zakochane po uszy?

Dostalibyśmy niestrawną mieszankę, która jakimś cudem smakuje niczym truskawki ze śmietaną. Bo w zasadzie mogłabym nazwać tę powieść moim guilty pleasure, gdybym wierzyła w takowe. Nie wstydzę się tego, co czytam, jednak z Jadowską jest jak z jazdą kolejką w lunaparku. Fajnie, dobrze i łacnie, póki nie zrozumiesz, że ci niedobrze. Ale i tak nadal dobrze się bawisz, bo kolejki już takie są.

Aneta stworzyła postać Jady, jakby chciała upchnąć w niej wszystkie - dość nieprawdopodobne - zalety. Dora jest niesamowita we wszystkim - kochają ją wszyscy mężczyźni, żyje w bardzo udanym trójkącie miłosnym, wilkołaki i wampiry składają jej hołdy... poza tym jest potomkinią bogini... i masę innych drobnych rzeczy, które czynią ją najzajebistszą wiedźmą i kobietą. I nie jest to komedia, jak na przykład w Kronikach Mroku autorstwa Kel Kade - wszystko jest jak najbardziej serio. Nie potrafiłam polubić Dory. Nie potrafiłam, choć się starałam.

Także nieszczęsny trójkąt miłośny jest drażniący, pełen "misiów" "kotków", "ptaszyn" i innych zdrobnień, które powtarzane w kółko ocierają się o śmieszność. Erotyczna sfera książki leży i płacze krwawymi łzami. Gdybym łatwiej się żenowała, byłoby to żenujące. Całe szczęście mam twardą skórę.
Dlaczego więc tak dobra ocena?

Świat Thornu, lekki i wciągający styl i niesamowicie intrygująca fabuła wynagradzają te rażące rzeczy, nawet, jeśli tylko częściowo. Jadowska potrafi pisać, szkoda, że stworzyła tak drażniące sytuacje miłosne i wkurzające postacie. Gdyby utemperowała ognisty (zbyt ognisty...) temperament Dory i zabrała z połowę jej zajebistości i boskości, książka mogłaby nawet trafić na listę moich ulubionych. I naprawdę żałuję, że jest jak jest, bo powieść ma ogromny potencjał i w zasadzie dobrze się ją czyta, kiedy przymknąć oko.

Teraz najważniejsze pytanie: czy polecam. Nie. I tak. Jeśli potraficie dobrze się bawić pomimo denerwujących sytuacji, które wymieniłam, to jak najbardziej. Intryga jest ciekawa, magiczny świat pełen wampirów, wilków i wrogich bóstw urzeka. Jeśli jednak wyidealizowane postaci są dla was jak płachta na byka, nie tykajcie. Bo to, co autorka zrobiła, to wyższa szkoła jazdy. Kolejką w lunaparku bez trzymanki, po zjedzeniu dwóch litrów lodów czekoladowych.