Auteczko recenzja

 Będzie spoiler. Osoby o kocim pierwiastku w duszy albo zwyczajnie wrażliwe, niech nie czytają ani książki, ani nawet mojej recenzji. 
 Mam przepotworne obrzydzenie do B. Hrabala od wczoraj. No, nie mogę się otrząsnąć po prostu. Popełnił on ową książkę – balladę o kotach. Ja, stara kociara, przeczytałam chyba kiedyś recenzję do połowy, bo wzięłam dzieło z bibliotecznej półki z zamiarem delektowania się nim w wieczornej ciszy. 
 Już opis z tyłka okładki mnie zewstręcił, a zawartość książki, otwartej trzy razy na chybił trafił, dobiła. Otóż nasz twórca opisuje swą wielką miłość do kotów, a potem jak je bestialsko morduje. Skatowane kocięta porównuje do splątanych w dołach śmierci ofiar holokaustu. Chorą kotkę pakuje do worka i wali nią o drzewo, aż zdechnie. I w to są wplecione pseudofilozoficzne wywody o miłości, poczuciu winy, cierpieniu i odkupieniu… Odkupionym pan H. poczuł się po odpracowaniu wypadku samochodowego. 
 Co ciekawe, opinie o tej książce oscylują od koszmaru do arcydzieła. Ja prostą kobietą jestem, nadwrażliwą histeryczką i pewnie nie zrozumiałam przesłania. Takie epatowanie okrucieństwem jest dla mnie zaspokajaniem ekshibicjonistycznych potrzeb psychopaty, ale nie wielką literaturą. Ma-kan-ga* to za mało… 
 
 *zapożyczenie od prywatnego 2-latka, copyrajty jegoż