Kochaj mnie szeptem recenzja

Książka " Kochaj mnie szeptem" Anny Dąbrowskiej opowiada o młodej kobiecie, która wyprowadziła się od swojej apodyktycznej matki i zamieszkała z nowo poznaną współlokatorką. Dziewczyny różnią się od siebie dosłownie wszystkim. Główna bohaterka jest cichą dziewczyną, która najchętniej całe dnie spędzała by w domu, pod kocykiem z książką w ręce. Za to jej koleżanka jest imprezowiczką, co wychodzi na dobre Gabi, ponieważ ta zabiera ją ze sobą tak często, jak jest to możliwe. Dzięki jednemu z takich wyjść, Gabrysia spotyka pewnego przystojnego mężczyznę, który mimo jej uprzedzeń do żołnierzy, zawraca jej w głowie. Kilka miesięcy później biorą ślub i przez nieodpowiedzialność Eryka, Gabi zachodzi w ciążę. Nie wie, jak poradzi sobie z nową sytuacją, ponieważ nie chciała w wieku 20 lat zostać mamą, a w dodatku przyszłość zgotuje jej kilka ciężkich prób, z którymi musi sobie poradzić.
Podczas czytania bardzo irytowała mnie główna bohaterka. Jej podejście do życia, do seksu ze swoim partnerem, któremu nic nie mówiła, gdy ten sprawiał jej ból. Nie potrafiła powiedzieć "nie" co ją zgubiło. Jednak z czasem zaczynałam rozumieć jej zachowanie, ponieważ ona chciała być tylko dla kogoś ważna i przez to usilnie starała się wmówić sobie, że wszystko będzie dobrze, ale czy na pewno?
Na poczatku ciężko mi było przejść przez pierwszą część książki, ale później było tylko lepiej. W pewnych momentach sama zaczynałam płakać. Książka z każdą kolejną stroną dobijała mnie, ale też pokazywała, że kobiecie, która jest krzywdzona przez kogoś takiego jak Eryk z czasem zaczyna dopisywać szczęście. Znajduje miłość o której śniła i z każdym dniem staje się silniejsza...
Autorka opisuje w książce naprawdę trudne tematy, które dotyczą sporą ilość ludzi na świecie. Matki, które nie kochają własnych dzieci i znęcają się nad nimi psychicznie. Przemoc w rodzinie, w małżeństwie, utrata dzieci ( płodów ) jak napisano o tym w książce, co bardzo mnie zdenerwowało. Nieważne, że tak naprawdę to był jeszcze płód, ale dla kobiety, która pragnęła tego dziecka i zobaczyła te 2 kreski na teście ciążowym, to co miała nosić pod sercem było dla niej od tamtego momentu całym światem. A podejście tych lekarzy opisanych w książce było po prostu nie do zniesienia. Oni nie wiedzą co taka kobieta czuje w momencie, kiedy dowiaduje się że te dziecko jednak nie przyjdzie na świat. Czują ból, rozpacz, najchętniej zapadłyby się pod ziemię, by tylko przestać czuć cokolwiek...
Książka miejscami była strasznie wkurzająca, trochę dołująca, jednak poruszyła mnie. Druga część książki była o niebo lepsza od pierwszej, dlatego przeczytałam ją jednym tchem. Z czego jestem bardzo zadowolona, bo naprawdę mi się spodobała, a takiego zakończenia się nie spodziewałam. Polecam te książkę, ponieważ łapie za serce.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl za co jestem niezmiernie wdzięczna.