Klątwa żercy recenzja

Klątwa żercy to powieść autora opowiadań grozy – Macieja Szymczaka; człowieka renesansu, pasjonata rodzimej kultury słowiańskiej, wolnomyśliciela, pisarza, muzyka i filozofa. Autor przenosi nas w porośnięty dziką knieją kraj Pomorzan, poddawanych misji chrystianizacyjnej zgodnie z wolą Bolesława Krzywoustego.

Zawiązaniem akcji jest opis podstępnego zdobycia Szczecina przez chrześcijan, którzy za zgodą przekupnego Mściwoja opanowują miasto i niszczą prastare miejsca kultu rodzimych bogów. Tytułowy żerca – najstarszy z kapłanów w świątyni Trygława – podejmuje się karkołomnej misji ocalenia posągu bóstwa. Wierni Mściwojowi wojownicy depczą po piętach kapłanom. Losy Mściwoja, zarządcy Szczecina, przeplatają się z przeżyciami kapłanów, chrześcijańskiego biskupa Ottona oraz wojów spotykających na swej drodze tajemniczego upiora.

Fabuła obfituje w liczne przeskoki, lecz nie umniejsza to dramatyzmu akcji, która siada nieco mniej więcej w połowie utworu – na krótko. Upiór nawiedzający lasy Pomorza, początkowo potęgujący atmosferę grozy, z czasem przestaje straszyć czytelnika. Jest to jedyna – choć niewielka – wada tej powieści. Wskazać należy, że tak naprawdę tematem wiodącym jest tu opis misji chrystianizacyjnej polegającej na stopniowym, siłowym wypieraniu odwiecznych wierzeń Słowian, zaś bohaterowie i ich losy są tak naprawdę jedynie tłem – choć świetnie opracowanym. Sporo tu krwi, wyprutych flaków, jednak sceny rzezi nie są ukazane w szczególnie odstręczający sposób, co sprawia, że powieść może spokojnie trafić także do rąk młodzieży.

Wielkim walorem tej pozycji jest przybliżenie, choćby minimalne, rodzimej wiary Słowian, z których wszak każdy z nas się wywodzi, jak również ukazanie faktycznego przebiegu chrystianizacji na naszych ziemiach. Obecnie o tym rzadko się mówi. Nowe wierzenia wypleniały rodzimą wiarę z całą mocą ognia i miecza, bez względu na ofiary w ludziach. Taki powrót do korzeni jest ożywczym powiewem we współczesnych czasach, w których wielu zatraciło sens istnienia.

Atutem powieści jest niezwykle plastyczna narracja. Opisy poszczególnych miejsc oraz zdarzeń nie przytłaczają liczbą zbędnych szczegółów, będąc zarazem na tyle wyrazistymi, aby wciągnąć czytelnika w mrok średniowiecza. Bohaterowie są dobrze rozrysowani, jednak nie przyćmiewają samej akcji, osoby tytułowego żercy oraz tematu wiodącego. Przygoda, fantastyka, dreszczyk emocji oraz pełne dramaturgii sceny sprawiają, że nawet po przeczytaniu książki obrazy z niej na długo pozostaną przed naszymi oczyma. Gorąco polecam lekturę wszystkim wielbicielom rodzimej kultury słowiańskiej, w tym młodzieży. Warto pamiętać o naszych korzeniach, nawet jeśli obecnie wyznajemy innych bogów.

Postscriptum: Maciek jest naprawdę cudnym, skromnym człowiekiem o niesamowitej, wspartej latami badań własnych wiedzy na temat Słowian, ich historii i zwyczajów. Polecam również inne jego książki, ponieważ jako autorowi udało mu się jedno – tchnąć słowiańskiego ducha w każdą opowieść.

Leśny Duchu – dziękuję.