Bestia recenzja

Twórczość Maxa Czornyja można kochać albo nienawidzić. Choć w moim odczuciu genialne powieści przeplata słabszymi, to zdecydowanie zaliczam się do tej pierwszej grupy. Miałam jednak kilkumiesięczną przerwę od czytania jego książek i może dzięki temu "Bestia" zrobiła na mnie tak piorunujące wrażenie.

To już siódmy tom z cyklu lubelskiego. Eryk Deryło wraca do pracy i choć niedawno wybudził się ze śpiączki, to nie ogranicza się do papierkowej roboty. To nie byłoby przecież zgodne z jego naturą.

Sprawa, z którą tym razem przyjdzie mu się zmierzyć jest niezwykle medialna. Znany pisarz popełnił samobójstwo w więzieniu, gdzie odsiadywał wyrok za zabójstwa popełniane tak jak na kartach jego powieści. Można by w tej chwili pomyśleć, że to już oklepany motyw, zwłaszcza że takie historie zdarzały się naprawdę. Jednak samobójstwo autora okazuje się być katalizatorem kolejnej serii zbrodni.

Eryk i Tamara muszą przede wszystkim odpowiedzieć sobie na pytanie z kim mają do czynienia. Zmartwychwstały pisarz? Fanatyczny naśladowca? A może Igor Lubow wcale nie popełnił zbrodni, za które został skazany i od początku mordował ktoś inny?

Każde z nich mimo piekielnie trudnego śledztwa musi także poradzić sobie z własnymi demonami. Choroba Tamary coraz bardziej daje o sobie znać, utrudniając jej funkcjonowanie. Najbardziej jednak dobija ją to, że zaczyna mieć problemy ze swoją niezawodną dotąd pamięcią. Zmiany w jej zachowaniu nie umykają Deryle, niewiele jednak może zrobić. Ich wzajemna relacja jest trudna do określenia, choć darzą się sympatią, to ciężko im wychodzić poza zawodowe tematy. Niewątpliwie ona wie o starszym koledze więcej niż on o niej. Choć myśli o nim jak o substytucie ojca, nie jest w stanie się przed nim w pełni otworzyć.

"Bestia" to Czornyj w najlepszym wydaniu. Jest skomplikowana, wielowątkowa intryga, jest nieobliczalny szaleniec, w którego chorą grę dajemy się wciągnąć od pierwszych stron. Krew się leje, brutalne sceny przeplatają się z opisami rozterek śledczych.

Moje 9/10.