Bestia recenzja

„Zbrodnia jest dla pewnych ludzi atrakcyjna. Jedni lubią o niej czytać lub oglądać ją w telewizji, a inni posuwają się nieco dalej”.

Siódma odsłona Deryłowego cyklu zafundowała mi emocje nie mniejsze niż jej poprzedniczki. Mimo że temat użyty w fabule „Bestii” wielokrotnie już przejawiał się w literaturze, w wykonaniu Maksa Czornyja nabiera zupełnie nowej głębi.

Skazany na dożywotnie więzienie Igor Lubow – pisarz makabrycznych kryminałów, który uprzednio sam dokonał wszystkich opisanych przez siebie zbrodni, przebywając w izolatce, popełnia samobójstwo. Wówczas Lublinem wstrząsa kolejna potworna zbrodnia, dokonana w stylu Lubowa. Sprawę wyjaśniają, nie kto inny, jak niezastąpiony Eryk Deryło i niezrównana Tamara Haler. Czy uda się wytropić zabójcę na czas, nim fikcja spotka się z rzeczywistością?

No cóż… w moim odczuciu jest to najlepsza część cyklu z komisarzem Deryłą. Wątek główny, zapewne do bólu sztampowy i szablonowy, podany został w sposób nowatorski. Wstawki, w których uczestniczymy w kursie pisania powieści, początkowo mogą się wydawać bez sensu i niepotrzebne, ale z czasem nadają głębi całemu przekazowi.

Śledztwo w dużej mierze opiera się na przeczuciach Deryły, przebłyskach intuicji Haler i jej niesamowitej zdolności kojarzenia i łączenia z pozoru nieistotnych informacji, ale to już jest pewien modus operandi tej dwójki, który mnie bardzo przypadł do gustu. Bohaterowie świetnie się uzupełniają, a przez to, że są diametralnie różni, tworzą bardzo dynamiczny i efektywny duet.

Autor utrzymuje niezmienny styl i jakość pisarską. Mimo wielu wydanych już powieści, nie słabnie jego zaangażowanie w tworzenie realistycznych fabuł, być może jest to zasługa stosowania tych samych chwytów jakie w „Bestii” podpowiada adeptom pisania, a może głowa Maksa to po prostu niewyczerpana studnia pomysłów :) nie wnikam. Wiem, że czyta się to świetnie, powieść, mimo przeogromnego ładunku plastycznej brutalności i krwawych scen jest niedokładalna i zapewnia solidną porcję adrenaliny.