Pieśń bogini Kali recenzja

Biorąc zlecenie na zbadanie sprawy cudownego powrotu M.Dasa – zaginionego przed ośmiu laty indyjskiego poety – Robert Luczak nie mógł domyślać się, jak bardzo źle potoczą się sprawy. Albo może mógł? Może powinien posłuchać swojego przyjaciela, Abe'a Bronsteina, który mówił mu ,,nie jedź do Kalkuty''?

Można gdybać, faktem jednak jest, że Robert do Indii poleciał, razem ze swoją żoną i siedmiomiesięczną córeczką.

To miał być krótki wypad za granicę. Amrita miała wrócić na chwilę do kraju swojego dzieciństwa, Victoria miała zobaczyć dziadków w Londynie, Robert miał zdobyć rękopis M.Dasa i materiały do artykułu poświęconego powrotowi poety.

Indie, które opisuje Simmons, są miejscem zatłoczonym, gorącym, lepkim, przepełnionym biedą, smrodem, szczurami wielkości kotów. To miejsce głośne, agresywne, w którym dzieci opiekują się dziećmi, chciałoby się powiedzieć, że to jeden wielki chaos, nieustannie przelewająca się ciżba ludzka. To bieda, otwarta rana, trąd i niedostatek. Tam nawet bogactwo ulega rozkładowi, posiadłości marnieją w oczach, z ich ścian łuszczy się farba.

Zdecydowanie nie są to Indie, które znamy z filmów – kolorowe, egzotyczne i piękne. To ich druga strona, to Kalkuta, miejsce tak złe, że nie powinno istnieć.

,,Śpiew bogini Kali'' został uznany za horror i jako taki posiada pewne wątki paranormalne. Nie jest ich dużo, pojawiają się jednak w doskonale wyważonej ilości – jest ich akurat na tyle, żeby czytelnik zaczął zadawać sobie pytania o naturę rzeczywistości. I o to, czy pieśń Kali rozbrzmiewa naprawdę.

Bo Robert Luczak twierdzi, że tak.

Uznana za jeden z najlepszych debiutów lat 80. XX wieku ,,Pieśń bogini Kali'' jest książką naprawdę dobrą. I jako debiut może zachwycać. Jeśli jednak ktoś znajomość z Simmonsem zawarł od innej strony – sięgając najpierw po ,,Terror'' albo ,,Hyperiona'' – może czuć się tą książką w pewnym sensie rozczarowany. Może czuć niedosyt. Bo oto Simmons, ale z nie do końca rozwiniętymi skrzydłami. To Simmons, który już pokazuje nam swoją szczególną i niepowtarzalną wrażliwość, ale robi to jakby nieśmiało. To Simmons, który chce nam coś powiedzieć, ale robi to jeszcze trochę nieporadnie.

Ale można mu to wybaczyć. W końcu to całkiem udany debiut.