My też. Rozmowy o wychodzeniu z traumy seksualnej recenzja

Jagna Kaczanowska i Małgorzata Bajko w swojej książce "#My też. Rozmowy o wychodzeniu z traumy seksualnej" podejmują temat, który wciąż pozostaje w sferze tabu. Mimo rosnącej świadomości społecznej, trauma seksualna nadal jest tematem trudnym do poruszania, obarczonym wstydem i poczuciem winy u ofiar. Autorki rozmawiają otwarcie o przemocy seksualnej, jej skutkach oraz procesie zdrowienia, dając czytelnikom narzędzia do zrozumienia tego zjawiska.

Zacznijmy od tego dla kogo jest tak książka. Moim zdaniem dla każdego. Dla psychologów, studentów, nauczycieli, rodziców, osób, które doświadczyły przemocy seksualnej. Dla każdego, bo przemoc i trauma nie jest czymś, w czym mamy wybór, a ta książka pokazuje, jak możemy zapobiegać i walczyć, ale jest też dobrym początkiem, gdy boimy się terapii. Z drugiej strony, ta pozycja dla każdego nie jest. Przede wszystkim musimy pamiętać, że to książka mówiąca o tematach bardzo wrażliwych, mogących wywoływać dyskomfort, strach, a nawet na nowo wywołać traum.

Książka składa się z dwóch typów treści: niebieskie strony zawierają autentyczne historie ofiar, natomiast białe to wywiad z Małgorzatą Bajko, specjalistką w dziedzinie psychotraumatologii. Ten podział może ułatwić odbiór treści, pozwalając na dostosowanie lektury do własnej wrażliwości.

Jednym z najważniejszych wątków jest omówienie PTSD (zespołu stresu pourazowego) i jego wpływu na życie codzienne ofiar. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że skutki przemocy mogą ujawniać się nawet po kilkudziesięciu latach, wpływając na relacje międzyludzkie, zdrowie psychiczne i ogólną jakość życia. Kaczanowska i Bajko omawiają, jak przebiega terapia, ile może trwać i jakie metody są stosowane w procesie leczenia. Podkreślają także znaczenie rozmowy i wsparcia ze strony bliskich, choć w niektórych przypadkach brak odpowiedniego przygotowania do rozmowy może pogorszyć sytuację.

Jest jednak coś, co mnie uderzyło jako książkare i jednocześnie osobę zainteresowaną ludzką psychiką - ukazywanie przemocy w dark romance oraz jak podeszły do tego autorki. Patrząc na to czego doświadczyłam, czytając wcześniejsze 200 stron, liczyłam, że temat bedzie poprowadzony lepiej. Rozdział nazywa się "Kultura gwałtu, czyli jak wszyscy wspieramy przemoc seksualną". Pada tam kilka zdań, z którymi absolutnie się zgadzam: "A edukacja seksualna to także wiedza o własnych granicach. (...) Ale jeżeli edukacja seksualna zaczyna i kończy się Grayu i harlequinach, to widzę w tym bardzo duże zagrożenie, a nawet niebezpieczeństwo seksu, ktory może straumatyzować". I tu nie ma z czym się spierać. Edukacja seksualna w Polsce to żart nie edukacja, a wiedza nie powinna być czerpana z fikcji. Jednak tu temat nie pozostał zakończony. Przytoczony zostaje tytuł jednej z książek Raven Kennedy - "Gild" (zresztą mój DNF). " Czytały to młode, nie raz bardzo młode dziewczyny - może fakt, że wydawca polecał książke osobom, które skończyły osiemnaście lat, działał bardziej zachęcająco niż odstraszająco", następnie pada pytanie, co zrobić, gdy ktoś ma córkę, która czyta takie książki, bo przecież biją one rekordy popularności. Chciałabym bardzo wiedzieć, co autorka słów tu miała na myśli. Przecież same wydawnictwo zrobiło to, co powinno, czyli zaznaczyło, że książka jest zdecydowanie dla osób pełnoletnich. Sama odpowiedź jest dla mnie wartościowa, lecz zawiera kilka zdań, które w moich oczach niszczą jej wydźwięk. Autorki postulują większą kontrolę rodzicielską i konieczność prowadzenia rozmów z dziećmi na temat treści, jakie konsumują. Pojawia się pytanie, czy literatura tego typu powinna być bardziej restrykcyjnie kontrolowana. I oczywiście najważniejsze - rozmawiajmy z naszymi dziećmi. A pomiędzy tym wszystkim wspomina się o książce "Pięćdziesiąt twarzy Greya", jako historii o kopciuszku i prostytucji. Moje pytanie brzmi czy Pani, która wypowiedziała te słowa, w ogóle przeczytała ten cykl? Rozumiem, że potrzebowała przykładu dla podbicia swojej tezy, ale stało się to w zły sposób. Wątek dark romance i jego wpływu na postrzeganie przemocy seksualnej wydaje mi się tu potraktowany powierzchownie. Brakuje szczegółowej analizy mechanizmów, które sprawiają, że młodzież sięga po tego typu treści oraz konkretnych metod przeciwdziałania temu zjawisku. Jest to temat ważny i wydaje mi się,że powinien zostać bardziej rozwinięty. Może nie na cały rozdział, ale na dwie, trzy strony z całą pewnością. Cóż, autorki dały mi niedosyt i jednocześnie podsunęły temat na moją pracę magisterską z psychologii.

Mocną stroną książki jest jej otwartość i holistyczne podejście do tematu traumy seksualnej. Autorki poruszają kwestie przemocy w różnych kontekstach: od napaści dokonanych przez obcych, po krzywdy wyrządzone przez bliskich. Pokazują, że trauma może dotknąć osób w każdym wieku i niezależnie od płci. Książka daje nadzieję, pokazując, że choć trauma jest bolesnym doświadczeniem, można z niej wyjść i odzyskać kontrolę nad własnym życiem. "#My też. Rozmowy o wychodzeniu z traumy seksualnej" to ważna i potrzebna pozycja na polskim rynku wydawniczym. Książka dostarcza cennych informacji na temat traumy, jej skutków i procesu leczenia. Może być pomocna zarówno dla osób, które doświadczyły przemocy, jak i dla specjalistów oraz bliskich chcących lepiej zrozumieć ten temat. Pomimo kilku niedociągnięć, warto sięgnąć po tę książkę, by lepiej zrozumieć skalę problemu i sposoby radzenia sobie z jego konsekwencjami