Duchy nocy świętojańskiej recenzja

... to tu go nie znajdziesz. Natomiast jeśli masz ochotę na klasyczne, staromodne opowiadania grozy, to zapraszam, rozsiądź się wygodnie, bo spędzisz z tą książką trochę czasu. I nie będzie to czas stracony.

,,Duchy nocy świętojańskiej'' są zbiorem piętnastu opowiadań – dłuższych i krótszych, z czego niektóre bywały wydawane jako samodzielne książki (jak ,,Cienie zapomnianych przodków'' Mychajła Kociubyńskiego).

I jak to w przypadku takich pozycji, całkiem słusznie można byłoby podejrzewać, że poziom prezentowanych opowiadań będzie różny. Tu jednak Was trochę zaskoczę – nie jest. Teksty, które znalazły się w tej książce są bardzo równe i gdybym miała wybrać opowiadanie, które wydawało mi się najsłabsze, to byłby to ,,Wij'' Gogola. Ale nie dlatego, żeby było złe, a dlatego, że w swoim czasie nasłuchałam się o tym, jakie jest świetne i oryginalne, więc poprzeczkę zawiesiłam tak wysoko, że autor nie miał szans jej przeskoczyć.

(Co nie zmienia faktu, że gdybym czytała ,,Wija'' w czasach, w których pierwotnie się ukazał, to pewnie byłabym zachwycona.)

Na szczególną uwagę, moim zdaniem, zasługują ,,Cienie zapomnianych przodków'' Kociubyńskiego, które są piękną historią o miłości i stracie. Może nie znajdziemy w tym tekście grozy, jako takiej (ja, w każdym razie, jej nie czułam), ale za to te piękne opisy przyrody, to jak silnie bohaterowie są z nią związani, te cudowne lasy i otwarte górskie szczyty... Już choćby z powodu samego języka, jego plastyczności i poetyckości warto to opowiadanie przeczytać.

Nie można też zapominać, że traktuje ono o jednej z najstarszych grup etnicznych Karpat, a więc o Hucułach, ich kulturze i tradycjach.

Drugim tekstem, który wydał mi się szczególnie ciekawy, była ,,Rodzina wurdałaka'' Aleksieja Tołstoja. To klasyczna, ale bardzo mocno osadzona w słowiańskich wierzeniach, historia grozy. Jest w niej miłość, a jakże, jest i śmierć, i przede wszystkim bardzo ponury los, który spotkał prawie wszystkich zainteresowanych.

Jest też bardzo filozoficzne i skłaniające do głębszych przemyśleń opowiadanie ,,O krok za daleko''. Los, który spotkał głównego bohatera, był zdecydowanie nie do pozazdroszczenia. Chociaż czy na jego miejscu postąpilibyśmy inaczej? Wątpię.

Jeśli chodzi o całokształt, to ,,Duchy nocy świętojańskiej'' wypadają naprawdę świetnie na tle innych antologii – nie są może jakoś wybitnie przerażające, ale prawda jest taka, że nie można grozy tych opowiadań mierzyć naszą współczesną wrażliwością. Jest ona bowiem mocno przytępiona zalewem negatywnych i przerażających informacji, które każdego dnia pojawiają się w naszym otoczeniu. Nawet, jeśli bardzo staramy się ich unikać.

Książkę z całego serca polecam – szczególnie tym z Was, którzy mają ochotę na nieco nostalgiczny powrót do czasów dziecięcych, gdy przy ognisku i pieczonych ziemniakach z masłem i solą opowiadało się Straszne i Przerażające Historie. Będziecie zadowoleni!

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl