Jesienna sonata recenzja

Ten kto czytał dwie pierwsze części wie, że ta trzecia jest przeciętna. Ja po prostu się nudziłam. Pomysł ciekawy na napisanie książki, ale wszystko się wlecze jak „flaki z olejem”. Przykro mi, inaczej nie potrafię tego nazwać.
Jerry Petersson, bogacz, zostaje znaleziony martwy w fosie na nowo zakupionej przez siebie posiadłości. Oczywiście powstaje pytanie, kto go zabił i dlaczego?
Malin Fors znów rusza do akcji wraz ze swoimi kolegami. Śledztwo jest trudne, za dużo osób zamieszanych w morderstwo, a główny trop pada na rodzinę Fagelsjó, od której to Jerry odkupił posiadłość. Muszę przyznać, iż prawdziwa akcja i konkretne dowody, że mógł być to ktoś zupełnie inny, pojawiły się po wielu, wielu stronach.
Powieść zatem bardzo nurząca, a jeszcze bardziej nudne monologi zmarłych.

„Przypadkiem, kątem oka, Malin widzi swoją twarz we wstecznym lusterku i odwraca wzrok; nagle rozumie, co zrobiła: zostawiła mężczyznę, którego kocha, uderzyła go, naraziła swoją córkę na śmiertelne niebezpieczeństwo i zamiast pomagać jej dalej w życiu, uciekła od razu w swoje własne gówno, uległa swoim najgorszym stronom, uległa miłości do butelki, do tego bawełnianego świata o miękkich krawędziach, w którym niczego nie ma. Ani przeszłości, ani teraźniejszości, ani przyszłości. Ale to jest złe, złe, złe, i wstydzi się, wstydzi, wstydzi tak bardzo, że wstyd nie daje jej oddychać, ogarnia całe jej ciało.”[str.141]

Tak, Malin nadal walczy z nałogiem, ale ma marne szanse na wyzdrowienie i jedyną nadzieją jest ośrodek odwykowy. Szczerze? Wiem, że upaść na dno jest łatwo a ciężko pozbierać się i wrócić do normalności. Gdyby nie rodzina i pracownicy nie miała by szans. Nie mogłam jednak przebrnąć przez ciągłe użalanie się Malin nad sobą. Gdy jej córka zdaje się nie patrzeć w przeszłość po ostatnim zdarzeniu, to Malin jako matka, jeszcze bardziej o tym myśli i nie może zapomnieć o krzywdzie, jaką wyrządzono jej dziecku. Jedynym wyjściem jest stawić czoło własnym demonom i zacząć się leczyć.

No cóż, książkę uważam za małą porażkę. Gdyby jednak nie ciekawość, kto zabił, pewnie nie przetrwałabym do końca.

Jeśli ktoś czytał, może podziela moją opinię, iż autor potrafi pisać o wiele lepiej i ciekawiej.