Skazany na zło recenzja

"Skazany na zło" rozpoczął moją przygodę z twórczością Adriana Bednarka, jednak na mojej liście DO PRZECZYTANIA znajduje się jeszcze kilka jego książek. Czy pierwsza książka zostawi po sobie pozytywne wrażenia i chęć sięgnięcia po inne pozycje tego autora? Zapraszam na moją recenzje książki "Skazany na zło".
Bohaterem książki jest 28-letni Wiktor Hauke, który wraz ze swoim wspólnikiem prowadzi firmę zajmującą się skupywaniem i sprzedażą drogocennych przedmiotów. Poza tym przy boku pięknej żony jego życie powoli wraca do normalności po wyleczeniu nałogu alkoholowego. Wiktor mimo młodego wieku to człowiek po przejściach i z trudną przeszłością. Pewnego dnia popełnia wielki błąd, w wyniku którego zostaje Aktorem w makabrycznej sztuce. Z pozoru Wiktor wydaje się być zwykłym i prostym człowiekiem. Z czasem dowiadujemy się jednak, że mężczyzna nie jest do końca tym kim nam się wydawał i z biegiem książki wychodzi z niego druga, bardziej mroczna natura. W notce o autorze jest napisane, że Adrian Bednarek uwielbia tworzyć książki, w których głównymi bohaterami są skomplikowane czarne charaktery i bez wątpienia jest to prawdą. Fabula książki jest dość nietypowa jak na moje, i w sumie pewnie większości osób, standardy. Zazwyczaj w książkach znajdziemy dobrego głównego bohatera i zły czarny charakter i właściwie na koniec zawsze wygrywa dobro. Tutaj główny bohater nie do końca jest aniołkiem i popełnia pewien błąd sprowadzając na siebie ogromne nieszczęście. Zostaje wybrany na Aktora w przerażający spektaklu pewnego Reżysera. Te dwa słowa pisze wielką literą bo w książce grają one ważne role. Adrian Bednarek skonstruował świetną, wielowymiarową historie, która mnie "pożarła" bez reszty. Już na starcie dostajemy potężną dawkę emocja a później jest tylko lepiej. Całą opowieść mamy przedstawioną z dwóch perspektyw, pierwsza to oczywiście sam Wiktor a druga to tajemniczy Reżyser, o którym na początku właściwie nic nie wiemy. Cała książka jest napisana w formie pierwszoosobowej narracji, co zdecydowanie pomaga bardziej zaangażować się w całą historię. Zakończenie było na prawdę dobre i nie brakowało w nim emocji jednak moim zdaniem o wielu rzeczach dowiadujemy się tutaj zbyt szybko, bowiem na 20 stron przed końcem w teorii dostajemy już rozwiązanie całej historii. W praktyce jednak nie mogę powiedzieć, że ostatnie strony mnie wynudziły bo i tam coś się dzieje ale więcej już na ten temat nie zdradzę. O tej pozycji na pewno długo nie zapomnę i powiem tylko, że szkoda, że tak późno odkryłam tego autora. Bez wątpienia z przyjemności sięgnie po kolejne jego książki bo taki typ prowadzenia fabuły zdecydowanie przypadł mi do gustu. Powiem krótko, oby więcej takich książek!