Daleko, coraz bliżej recenzja

Dziś przychodzę do Was z recenzją premierową powieści "Daleko, coraz bliżej" szwedzkiego pisarza i dziennikarza Alexa Schulmana. Jej lektura była dla mnie prawdziwą ucztą literacką. Jednak, żeby móc się przekonać o prawdziwej wartości tej historii, trzeba ją w skupieniu przeczytać do samego końca.

Nils, Benjamin i Pierre to trzej bracia, którzy chcą spełnić ostatnią wolę swojej zmarłej matki. Jadą do letniego domu nad jeziorem, gdzie w dzieciństwie spędzali wakacje, aby wśród drzew, nad wodą rozsypać jej prochy. Droga zabiera sporo czasu, więc panowie mają czas na wspomnienia i analizę pewnych bolesnych wydarzeń z przeszłości. To tam, w lesie nad jeziorem, miały miejsce tragiczne w skutkach zdarzenia, które przed dwudziestu laty naznaczyły na zawsze losy ich rodziny. Uciekając przed przeszłością żaden z braci przez te lata nie odwiedził letniego domu, starając się wyprzeć z pamięci dawne wydarzenia. Teraz jednak, pragnąc wypełnić prośbę matki, mężczyźni muszą na nowo stawić czoła demonom przeszłości. Jak to się odbije na ich braterskiej relacji przeczytacie w książce, która na pewno nie raz Was zaskoczy.

W powieści "Daleko, coraz bliżej" autor kreśli szczegółowy portret szwedzkiej rodziny, ukazuje więzy łączące rodziców i ich relacje z dziećmi. Skupiając się na płaszczyźnie psychologicznej, charakterach i odczuciach bohaterów Alex Schulman tworzy realistyczny obraz przedstawionego świata. Tym niemniej początkowo nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to jakaś dziwaczna rodzina. Z jednej strony niby normalna, ale przejawiająca pewne skłonności do zachowań patologicznych. Rodzice niby opiekują się dziećmi, wyznaczają im pewne granice, ale tak naprawdę niewiele ich obchodzi, co dzieje się z chłopcami, gdzie się podziewają. Brakuje w tej relacji odpowiedzialności dorosłego za dziecko. Podejście opiekunów jest momentami tak zadziwiające, że wręcz niewiarygodne. Chłopcy nieustannie muszą zabiegać o miłość, zainteresowanie i dobre relacje. Często rywalizują ze sobą, dochodzi do bójek, przepychanek. Gdzieś tam rodzi się żal, pretensja i mamy wrażenie jakbyśmy wciąż balansowali na ciejiutkuej granicy pomiędzy miłością i nienawiścią. A mimo to więź łącząca rodzeństwo jest nadspodziewanie silna i zdaje się wygrywać w starciu z zagrożeniem i niebezpieczeństwem.

Forma powieści to przeplatające się dwie płaszczyzny wydarzeń, które chwilami mogą nieco utrudniać lekturę. Dlatego tak ważne jest skupienie na treści. Niektóre istotne fakty pojawiają się jakby mimochodem i łatwo je przeoczyć. Co ciekawe czas teraźniejszy przeplata się że wspomnieniami, ale wydarzenia obecne biegną wstecz. Taka konwencja pozwala z jeszcze większą niecierpliwością śledzić kolejne zdarzenia. Ale tak naprawdę dopiero zakończenie jest dopełnieniem całości, to dzięki niemu cała opowieść nabiera ostatecznego sensu i znaczenia.

Autor przedstawił nam dogłębną analizę psychologiczną postaw bohaterów, pokazał wpływ traumatycznych wydarzeń na każdego członka rodziny oraz sposób radzenia sobie z żałobą, traumą i stratą. Lektura powieści budzi sporo emocji. Ale są to przede wszystkim smutek, żal, współczucie, rozgoryczenie i... niedowierzanie, a dopiero pod koniec gdzieś tam nieśmiało zaczyna rodzić się nadzieja. Pomimo tych niewesołych uczuć lektura nie jest na szczęście ani dołująca, ani przygnębiająca. Raczej zmusza do przemyśleń i wyciągania wniosków.

Muszę przyznać, że dawno nie czytałam tak problematycznej historii, którą trudno jednoznacznie ocenić. Mogę śmiało napisać, że jest to naprawdę dobra książka, która wnosi do naszego życia pewne wartości, a jej lektura zapadnie w pamięci na długo. Osobiście jestem nią zafascynowana. Jeśli zatem oczekujecie od lektury czegoś więcej, to "Daleko, coraz bliżej" jest właśnie dla Was. Polecam serdecznie.