Wybór. Przetrwać niewyobrażalne i żyć recenzja

W 1944 roku szesnastoletnia Edith Eger wraz z rodziną zostaje wywieziona do Auschwitz. Przeżyła, bo Józef Mengele lubił patrzeć na jej taniec. Po wyzwoleniu obozu zostaje wyciągnięta ze stosu ciał. Dzisiaj jako osiemdziesięcioletnia psycholożka dzieli się swoimi wspomnieniami.
Książka dzieli się na cztery rozdziały. Na samym początku poznajemy rodzinę Edith. Następnie przybliża nam piekło Holokaustu oraz życie po wojnie. Edith znalazła się w obozie wraz ze swoja starszą siostrą Magdą. Były dla siebie wzajemną motywacją oraz wsparciem do tego, by przeżyć kolejny dzień w obozowym piekle.
Książka opiera się głównie na próbie odpowiedzi na pytanie: jak żyć? Bo jak można funkcjonować po obozowej traumie, gdzie każda sytuacja może wywołać flashbacki, a odgłos syren zwiastuje niebezpieczeństwo? I właśnie w tym momencie zaczyna się esencja książki.
Bo kto jak nie ofiara Holokaustu może uczyć czytelnika o wybaczaniu? Książka pokazuje, że można wykorzystać cierpienie, by nieść pomoc innym. Edith jako uznana psycholożka pomogła nie tylko sobie, ale również innym. Jej pacjentami najczęściej są żołnierze (cierpiący na stres pourazowy) oraz ofiary przemocy. W „Wyborze” znajdują się również ich opisy, metody pracy, które wykorzystuje kobieta. Doktor Edith Eve Eger stosuje terapię wyboru. Każdy z nas może go dokonać, a właśnie to czyni z nas wolnych ludzi. Z początku bałam się, że książka będzie lekturą trudną i przygnębiającą. Jednak momentami czułam się jakbym siedziała i rozmawiała z panią Eger z kubkiem ulubionej herbaty w dłoni. Książka skłania do refleksji, polecam ją osobom, które lubią spędzać z jedną książką dłuuugi czas. Czytając ją często wspominałam o swojej przyjaciółce, która studiuje psychologię – myślę, że studenci tego kierunku powinni się z nią zaznajomić.
„W nieskończoność mogę obwiniać siebie za dokonanie złego wyboru. Albo mogę zaakceptować, że ważniejszą decyzję od dokonanej wtedy, kiedy miałam 16 lat, byłam głodna i przerażona oraz otaczały nas psy i żołnierze z karabinami, dokonuję teraz - gdy akceptuję, że jestem niedoskonałym człowiekiem”.