W skali od 1 do 10 recenzja

"Moja choroba nie wzbudzała współczucia i nikt mi nie przynosił winogron ani bukietów kwiatów z jej powodu. Nie ma współczucia dla psycholi. (...) Tymczasem ja wcale nie byłam problemem, tylko miałam problemy."

"Zakładam na twarz maskę szczęścia, bycia okej."

"Nie wyobrażam sobie, co się działo w jej głowie. Jej umysł ją pokonał." 


Jak się dziś czujesz? W skali od 1 do 10? Myślę, że jest to cholernie trudne pytanie. Bo nikt nie pyta o to, kiedy czujemy się szczęśliwi, kiedy wszystko jest dobrze. Pytają, kiedy coś jest nie tak. Albo może bardzo nie tak. Tamar znajduje się w szpitalu psychiatrycznym. Okaleczanie się, próba samobójcza. Jak bardzo musi być źle, jak ciężko, jak trudno poradzić sobie z bólem, z tym co w głowie, żeby wybrać ból fizyczny, żeby wybrać...śmierć? Żeby pociągnąć żyletką po skórze... 
Rozdziały w książce dzielą się na "Wtedy" i "Teraz". Co takiego się wydarzyło? Czy Tamar zabiła przyjaciółkę? 
Tak naprawdę, prawie do samego końca nie wiemy co się stało. Przeskakujemy pomiędzy wydarzeniami, ale nie "przed wypadkiem", a już po nim, przed szpitalem oraz tym co dzieje się w psychiatryku. Książka przedstawia bardzo ważny temat, bardzo trudny, coś, przed czym większość z nas najchętniej po prostu odwróciła by głowę i udawała, że się nie dzieje. 
Tamar jest pokręcona. Jej umysł przejął nad nią kontrolę. Konkretne myśli. Uderzają, napierają, niszczą. 
Mimo wszystko, mam wrażenie, że momentami temat został zbyt lekko potraktowany, brakuje mi czegoś więcej. Głębszego wejścia w umysł dziewczyny, w relacje pomiędzy jej bliskimi oraz innymi pacjentami. Brakuje tu trochę...mroku? Bo to co jest w głowie dziewczyny, jest mroczne.