W skali od 1 do 10 recenzja

 Zacznijmy od tego, że te tematy są bardzo ciężkie. Ciężko się o nich mówi, a nawet pisze więc ogromne gratulacje dla autorki, że poruszyła ten temat. Coraz więcej książek powstaje z podobnymi tematami. I bałam się zacząć te książkę, nie wiedziałam czego mam się spodziewać, wątpiłam w to, że będzie tutaj pokazane coś nowego. I w pewnym stopniu miałam rację. Autorka większość opisów napisała o tym samym. Nie zawarła nic tutaj nowego, wiadomo nowi bohaterowie, fabuła itd. Jednak gdzieś tam myślałam, że książka mi się spodoba i zachwyci swoimi nowymi wątkami.

Myślę, że możemy przejść do naszej główniej bohaterki. Tamar niespodziewanie trafia do szpitala psychiatrycznego. Jej najlepsza przyjaciółka popełnia samobójstwo. I całe jej samopoczucie właśnie się do tego sprowadza. Tutaj możemy zauważyć na samym początku, że nasza główna bohaterka ma objawy depresji i nie jest to ciężko zidentyfikować, nawet jeśli czytelnik nie interesuje się psychologią. Jest cicha, spokojna, nie zwraca uwagi na to co się dzieje dookoła niej. Ciągle ma w głowie swoją przyjaciółkę. Nie może zostać sama ze swoimi myślami, ponieważ ciągle nachodzą służby. Gdy już trafia do szpitala psychiatrycznego zmienia się. Zauważa, że nie tylko ona ma problem ze sobą, ale również inni. Próbuje nawiązać kontakt, ale ciężko jej jest. Według mnie główna bohaterka jest dobrze wykreowana. Jednak brakowało mi tej samodyscypliny. Bardzo łatwo ulegała swoim kolegą przez co później miała kłopoty. Nie jest to idealna bohaterka, co też przez to autorka nie stworzyła takiego cukierkowego świata.

Naszą fabułę mamy podzieloną na 2 "części". Co każdy rozdział mamy dwie perspektywy albo "Teraz" albo "Dziś'. Co też ułatwia czytelnikowi bardziej zżyć się z Tamar. Nie ma tutaj konkretnego czasu, Tamar gubi się i nawet nie odlicza. Bardzo podobał mi się motyw z odpowiadaniem jak się czujesz w skali od 1 do 10. Nie spotkałam się z takim w książce więc tutaj ogromny plus. Według mnie książka była za krótka jak na opowiedzenie całej historii. Mogło się tutaj dziać o wiele wiele więcej. Bardziej bym się skupiła na uczuciach niż na opisywaniu tego co się dzieje w takim szpitalu. Wiadomo jest to interesująca sprawa dla osób, które chcą to wiedzieć, natomiast zwykłego czytelnika może to niestety zanudzić. Myślę, że dialogi między bohaterami były na równi co do opisów, więc nie zanudziłam się nad tą książką i nie usnęłam. Jak już mówiłam pewne wątki powinny być bardziej rozwinięte, ja niestety musiałam gdybać co się stanie.