W skali od 1 do 10 recenzja

Tamar po nieudanej próbie samobójczej trafia do zakładu psychiatrycznego. Dziewczyna obwinia się o śmierć swojej najlepszej przyjaciółki i nie może poradzić sobie z poczuciem winy. Tam poznaje innych pacjentów i ich problemy, z którymi się zmagają. Czy Tamar pogodzi się ze śmiercią Irys? Czy będzie dalej chciała zakończyć swoje życie?

Książka nie jest lekką i przyjemną w odbiorze. Porusza tematy współczesne i pewnie znane części nastolatkom. Pokazuje myślenie osoby, która cierpi, która obwinia się o sprawy, na które nie miała wpływu i jak wygląda pobyt w szpitalach psychiatrycznych. Może to nie jest idealne odzwierciedlenie prawy, jednak daje do myślenia.

O bohaterach też ciężko mówić, ponieważ przechodzą w głowie własne piekło. Pacjenci mają różne choroby i różnie sobie z nimi radzą. Tamar jako główna bohaterka ma kompletny chaos w swoim umyśle. Nie może pogodzić się, że przyczyniła się do śmierci przyjaciółki i obwinia się, że to z jej winy. Przez co nie potrafi funkcjonować i sama chce umrzeć. Samookalecza się, a nawet próbuje skończyć swoje życie.

Mimo że książka porusza naprawdę ciężkie i trudne tematy, to czyta się ją bardzo szybko. Mi udało się ją przeczytać jednego dnia. Po prostu jak już usiądziecie do niej, to chcecie wiedzieć, czy główna bohaterka da sobie radę, jakie konsekwencje będą miały jej decyzje i jak się wszystko wyjaśni. Tamar w powieści podejmuje kilka decyzji, które z jednej strony mogą zaskoczyć, a z drugiej pod pewnymi względami są, przynajmniej dla mnie, zrozumiałe.

Podsumowując, “W skali od 1 do 10” to nie jest zła książka. Może po niej nie będziecie ekspertami w terapii osobom cierpiącym, ale może odrobinę lepiej będziecie rozumieć osoby z takimi problemami. To książka warta poznania, a dodatkowo nie jest ona długa i z pewnością szybko ją przeczytacie. Dlatego serdecznie Wam ją polecam!