Nora recenzja

Ależ mnie to wszystko nie obeszło. Jakaś nastolatka w związku ze starszym facetem, jej dziwnie dystansujący się od swojej córki rodzice, jakieś eksperymenty na bezdomnych, ośrodek kierowany przez charyzmatycznego przywódcę, ciała znalezione w studni - wszystko to, niezależnie od jakości samej fabuły, od samej zagadki kryminalnej, powinno angażować. Nie angażowało. Ściana. Przepaść między mną a tymi ludźmi. Kurde, przecież to są potencjalne samograje, nawet z tej krótkiej powyższej wyliczanki to widać. Powinno. Nie angażowało. Nic nie czułem gdy działy się wszystkie to rzeczy, które powinny mnie ruszać, które tak często mnie ruszają w powieściach.

Co ciekawe w pełni przeniosło się to też na wątki pozakryminalne. Sprawa z SMSem - nic. Ani nie współczułem jednej z pań, ani nie potępiałem (czy też usprawiedliwiałem) drugiej. Nawet śmierć psa mnie nie doświadczyła. Może najbardziej poruszył psychopata, choć też tylko pod koniec, całe budowanie atmosfery grozy w jego zachowaniach pisarka położyła równo. Okej, jeszcze pani doktor od mrocznych eksperymentów jakoś tam się broniła. Za to dramat Wiery został zmarnowany totalnie.

W pełni ujawniła się tu najgorsza cecha pisarstwa Puzynskiej - rozwiązania zagadek znikąd. Po prostu w pewnym momencie dowiadujemy się kto co zrobił i tyle. Zero szans, byśmy sami jakoś rozwiązywali zagadkę z powieściowymi policjantami, po prostu nijak nie da się tego robić.

Już najlepiej wyszły sceny fleshbeckowe, może dlatego, że były naprawdę szybkie, "widzieliśmy" tylko migawki. Ale i tu zastrzeżenie, nie czułem - tak, znowu to samo - narodzin polskiego kapitalizmu w latach dziewięćdziesiątych, choć bohaterami byli przedsiębiorcy, ludzie tworzący biznesy, i po prostu nie ma wątpliwości co do tego, że autorka chciała ten klimat narodzin kapitalizmu oddać.

Wreszcie - czy ktoś może mi wytłumaczyć, po co autorka użyła tej teatralnej otoczki, tak bardzo ją podkreślając, skoro w powieści nie było wątków teatralnych, to co było to jakieś pojedyncze nawiązanie do teatru?

Ewentualne zalety? Do czasu dwa przemiennie prowadzące do czasu wątki były w miarę fajnie zrobione, choć też nie było to jakieś mistrzostwo świata. I jeszcze niezbyt wielka sympatyczność tytułowej bohaterki została sprawnie wykreowana.