Ślad recenzja

Funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego sosnowieckiej Policji zadysponowani zostają do jednego z mieszkań niczym nie wyróżniającej się kamienicy. Na miejscu nie zastają ani poszkodowanej ani sprawcy przestępstwa, jest za to tajemnicza kaseta, na której utrwalona została scena zabójstwa młodej kobiety. Śledczy podejmują działania, zmierzające do wyjaśnienia okoliczności zbrodni, a przede wszystkim odnalezienia ofiary z nagrania. Nikt jednak nie podejrzewa, że zmuszeni będą cofnąć się o prawie ćwierć wieku i zaczną rozdrapywać niemal zabliźnione już rany, które zaczną niesamowicie mocno krwawić. „Ślad” nie jest kryminałem lekkim, raczej zapisuje się w skromne zasoby tych, przy których mózgownica wręcz paruje od próby powiązania wątków i trafnego wytypowania sprawcy. Podczas lektury zalecam zwrócić uwagę na szczegóły, bo to w nich tkwi sekret. Autor subtelnie podsuwa nam puzzle pasujące do układanki, nie daje jednak spojrzeć na obraz, w jaki mają się składać. Dzięki temu napięcie towarzyszy czytelnikowi bezustannie i wciąż pobudza go do myślenia.

Oprócz skomplikowanej (ale wyjątkowo spójnej) zagadki kryminalnej znajdziecie w tej książce niezwykle ciekawych, barwnych bohaterów. Kreft, który pod fasadą tuszu ukrywa blizny także te psychiczne, Uryga – więzień własnych hormonów i myśli, płynących z nie tego mózgu, co trzeba i Michał Hajduk, który stwierdzenie „po trupach do celu” wziął sobie do serca nieco zbyt dosłownie.

W książce występuje także dużo postaci epizodycznych, ale nawet te są na swój sposób charakterystyczne. Książka ta jest nie tylko świetnym kryminałem, ale dobrym zobrazowaniem ludzkich słabości i problemów, a także sposobów (nie zawsze właściwych) na radzenie sobie z nimi. W tej pozycji nic nie jest cukierkowe. Szara, smutna, polska rzeczywistość bije czytelnika z każdej strony, a siniaki zamiast na ciele, utrwalają się w umyśle.

Jeżeli szukacie kryminału, który wyrwie was z czytelniczego zastoju i zagwarantuje genialną rozrywkę - idźcie „śladem” Żarskiego.