I wtedy to się stało recenzja

Dramatyczna historia kochających się ludzi rozdzielonych przez nagły wypadek winna być przeżyciem wstrząsającym dla odbiorcy. Niestety, dla mnie była ciągnącą się ponad miarę, rozwlekle monotonną relacją rozdzieloną pomiędzy Mel a Adama. Najpierw tego egzystującego w świecie jak najbardziej żywych, potem wydawało mi się, że narracja podsuwa nam jego wewnętrzny głos, jako osoby w śpiączce. Ale jak sie okazało to tylko zwodnicze odczucie, co uświadomiła mi autorka w zakończeniu. Wprowadziło to u mnie chaos, bo jak to? nie były to przebłyski świadomości chorej osoby, a tej samej, która za chwilę mówi o własnych emocjach w zupełnie inny dość suchy sposób? To, co odbierałam za najlepsze w książce, stało się mylnym tropem i nie rozumiem jaki był tego cel. Bo przecież nie chęć wprowadzenia w błąd, tak by czytelnik miał nadzieję, że Adam nadal, gdzieś tam jest tym samym człowiekiem. Nie zrozumiałe jest dla mnie wprowadzanie takiej formuły, bo niby skąd Mel mogła wiedzieć, jak na daną sytuacje zareagowałby jej mąż. Opisywanie czyiś odczuć, jakby siedziało się w jego głowie, kiedy dochodzi nawet do przepraszania za to, co on zrobił bądź czego nie zrobił we właściwym momencie ich życia to niedorzeczność. Mogli się rozumieć doskonale, ale nikt nie zna myśli drugiego człowieka do tego stopnia, by wizualizować sobie jego marzenia i potrzeby w ekstremalnych chwilach.
 
 Para od początku jest przedstawiona tak idealnie, że jedyne co kładzie się cieniem to czarnowidztwo bohaterki. To jest aż przesadne podkreślanie na każdym kroku, że coś złego musi się przytrafić, bo są tak szczęśliwi. Tak, jak pozytywne myślenie może przyciągnąć do nas dobre zdarzenia, tak ciągłe pesymistyczne wizje ściągają na nas niepowodzenia. Nie wyobrażam sobie być z kimś przez 20 lat i wciąż przebijać się przez negatywne postrzeganie partnera, że jeśli tylko będziemy cieszyć się tym co mamy i to publicznie, to na pewno spotka nas coś złego, co przerwie nasze szczęście. Nie, to już nie jest intuicja. To przyciąganie do siebie fatalnych zdarzeń.
 Zresztą w "I tedy to się zdarzyło" idealni są praktycznie wszyscy. Pomimo popełnianych błędów i zmagania się z pewnymi traumami poszkodowani z łatwością sobie wybaczają. Tu nikt do nikogo nie chowa urazy, chociaż jest kilka drażliwych i wciąż żywych punktów na linii rodzice - córka , a jeszcze więcej komplikacji w relacjach między przyjaciółmi. Jednak nawet, gdy dochodzi do odkrycia kart i stajemy w twarzą w twarz z ujawnionymi kwestiami nie ma wybuchu emocji. Ot, wszystko elegancko wyjaśnione i wybaczone, mimo iz kilkanaście stron wcześniej bohaterki cierpią, przechodzą katusze, ale w sobie, bo w obecności innych, nawet nie potrafią krzyknąć. Albo oni byli na prochach, albo ja jestem tak niestabilna emocjonalnie, bo uważam, iż uczuwałabym przynajmniej potrzebę wykrzyczenia negatywnych odczuć w podobnych sytuacjach. Nie wiem, jak postacie dramatu mogą być tak doskonale nijakie.
 
 Jedynie ostatnia część przemówiła w pewnym stopniu do mnie. To tam następują rozwiązania wszelkich spraw, choć ich kulminacja wcale nie jest odkrywcza, ani specjalnie poruszająca. O dramatach ludzkich trzeba umieć pisać. I to najlepiej tak, żeby zdarzenia fabuły przysłoniły chwilowo naszą rzeczywistość. Wtedy czytanie takich historii ma sens, wpływa na nasze postrzeganie odmiennych życiorysów, być może otwiera na relacje międzyludzkie. A tak bywają jedynie kolejną opowiastką na naszym koncie, której daliśmy się skusić pełni wiary, że to będzie coś, co nas poruszy i otworzy oczy na przeżycia innych.
 
 Czytałam kilka opinii, gdzie zostało podane, iż historia Adama i Melanie jest prawdziwą. Czytajmy ze zrozumieniem, gdyż Linda Green pomysł do swojej książki zaczerpnęła z życia pewnej pary. Jednak, jak sama pisze, tam sytuacja przebiegała zdecydowanie inaczej, a to co ją skłoniło do stworzenia powieści o człowieku w śpiączce zrodziło się na bazie wzruszeń, jakich doświadczyła podczas zetknięcia się z kobietą opiekująca się latami mężem w śpiączce. Pisarka stworzyła własny - i nie bójmy się tego nazwać - lukrowy obraz wydarzeń. To ,że przesłodzony i pozbawiony negatywnych uczuć ze strony praktycznie każdego z bohaterów to jedno. Jednak to, iż pozwala czytelnikowi na obcowanie ze znikomym spektrum odczuć w związku z dramatem ludzkim, to akurat najbardziej irytujące w tej historii, która staje się przez to wyjałowiona.
 Green swoją narracją zabiła we mnie wszelkie odczucia. Przekładałam kolejne strony nie bez wysiłku, łudząc się, że w końcu dosięgnie mnie jakieś wzruszenie.