Duszan recenzja




Opowieść, która pachnie lasem i farbami. Wybrzmiewa w plusku wody i dźwiękach wydawanych przez zwierzęta. Lśni słońcem oświetlającym zboża i tym, jakie ogrzewa uśmiechnięte twarze.

Witajcie w Zalesiu. Miejscu, gdzie trzeba być bardziej upartym od osła, a na szacunek wilka należy długo pracować. Gdzie znajduje się jedna z wielu bram do świata wyobraźni.

Wakacyjny wyjazd na wieś pachnie przygodą, a dom otoczony lasem to miejsce idealne, by odkryć siebie. Szczególnie, gdy jest się małym chłopcem, który przywykł do nakazów i zakazów rodziców. Duszan i jego brat Janek odkryją noc wyobraźni, spotkają nadprzyrodzone, a ich kreatywność, która przez lata była tłumiona, w końcu będzie miała szansę się rozwinąć. Odkryją jak ważni są dla siebie i znajdą to, co sprawia im radość. Na pobycie tam nie zyskają jednak tylko oni — w końcu na samotne serca, które zapomniały jak to jest cieszyć się życiem, nic nie działa tak dobrze jak dzieci.

To i trochę więcej znaleźć można w tekście Antoniny Todorović. Powieść została napisana w formie pamiętnika Duszana, a czytelnik ma trafić na niego w odkopanej Kapsuje Czasu, co buduje bardzo fajną otoczkę. Tym bardziej, że ilustracje Doroty Wojciechowskiej to podobno te same prace, które to główny bohater stworzył podczas pobytu u babci. Dzięki wspomnieniu o czymś takim wyobraźnia dziecka powinna mieć większe pole do zabawy, a mi zabieg ten ogromnie się podoba! Równie bardzo jak całą historia.

Na początku nie byłam przekonana do stylu pisania Todorović, ale choć nie do końca był on dla mnie, to ani trochę nie odbierał mi przyjemności, jaką czerpałam z lektury. Dzięki autorce przeniosłam się do pięknego świata, który już samym klimatem przekonał mnie do siebie, ale najbardziej zyskał w moich oczach wszystkimi drobnymi elementami, z których czytelnik miał wynieść naukę. Przesłanie nie było jedno, a każde z nich wydawało mi się równie istotne.

Oto nagle ja, dorosła osoba, przytulam książeczkę do serduszka i mam ochotę przeczytać ją jeszcze raz, choć skierowana jest do zdecydowanie młodszego czytelnika. Ale właśnie takie historie kocham. I o takich pragnę mówić. Wiem, że nie znajdzie się w czołówce moich ulubieńców dla dzieci, ale zdecydowanie będzie wysoko!