Duszan recenzja

Nie ma to jak sentymentalna podróż do czasów dzieciństwa. Nawet nie wiecie, jak bardzo tego potrzebowałam. „Duszan” Antoniny Todorović przywołał moje najpiękniejsze wspomnienia związane z wakacjami u dziadków na wsi. Zanurzając się w lekturze poczułam autentyczną radość, ale też tęsknotę za beztroską, której jako dorosła osoba już tak rzadko doświadczam… Ta książka obudziła we mnie wewnętrzne dziecko, które zapragnęło całym sobą zanurzyć się w świecie wyobraźni. Nagle obraz moich dziadków i wiejskiego życia stał się niezwykle wyraźny, mimo że zaklęty jedynie we wspomnieniach. Chcę pamiętać te wszystkie piękne chwile z nimi, a dzięki „Duszanowi” będzie to łatwiejsze i za to jestem niezwykle wdzięczna autorce - Antoninie Todorović oraz ilustratorce – Dorocie Wojciechowskiej, która wspaniale uchwyciła magię wiejskiego życia.

Duszan wraz ze swoim bratem Jankiem nie spodziewają się, jak bardzo wakacje u babci wywrócą ich życie do góry nogami. Wtłoczeni do tej pory w społeczne ramy, pozbawieni beztroski i tłamszeni przez oczekiwania dorosłych, poczują wreszcie smak wolności i przygody, a przede wszystkim odnajdą drzwi do zapomnianego przez nich świata wyobraźni. Mali czytelnicy będą mogli im nie tylko kibicować i towarzyszyć w tej wewnętrznej przemianie, ale też zainspirować się i wyciągnąć wiele ważnych nauk dla siebie.

Zakochałam się w tej historii i jej pięknej oprawie. Moje wewnętrzne dziecko pieje z zachwytu! Rzadko trafiam na książki, które przywołują moje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa. Ta niezwykle mądra pozycja jest jedną z tych, które pokazują mi, że naprawdę warto sięgać po literaturę dla dzieci niezależnie od wieku. My dorośli powinniśmy to robić, by przypomnieć sobie, dlaczego nie wolno nam stłamsić ani w sobie ani w dzieciach beztroski i radości z otwierania drzwi do świata wyobraźni.

PS Jestem pewna, że nie raz jeszcze będę wracać do tej książki, by przywołać jedne z najcenniejszych wspomnień.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Tadam za egzemplarz do recenzji!