Król przyjmuje recenzja

Nigdy nie miałam styczności z prozą Mendozy, choć autor ciągle mnie kusił. Co chwilę jego tytuły zerkały na mnie z półek księgarń oraz jego książki były mi często polecane w różnych miejscach. To autor o dość dużym dorobku artystycznym, który zdobył Nagrodę Cervantesa! W końcu musiałam coś dorwać w swoje łapska i przeczytać, bo aż wstyd nie znać. Niestety trafiło na najnowszą jego książkę - "Król przyjmuje"...

Jest to pierwsza część trylogii "Zasady Dynamiki". A pierwsza zasada dynamiki brzmi: 

I taka właśnie jest ta książka, taka jest fabuła i taki jest główny bohater. Rufo to taki trochę starszy Holden Caulfield napisany przez Trumana Capote po intelektualnych wakacjach w Hiszpanii. Totalna mieszanka wybuchowa, która nie działa. 

Jest to powieść dziwna. Akcja toczy się powoli, zbyt powolnie jak dla mnie. To nie jest tak, że nie lubię "spokojnej" literatury - uwielbiam Pamuka czy Maríasa (również hiszpański autor!), ale tutaj coś mi po prostu nie grało. Widać, że Mendoza ma swój specyficzny styl, który do większości czytelników raczej nie trafi. Po prostu powieść jest dla mnie dosyć nierówna: raz fabuła wciąga, aby zaraz potem znużyć i zmęczyć. W którymś momencie gdzieś się chyba pogubiłam i wyłapywałam pojedyncze wątki (ktoś się z kimś przespał, to popłakał się ktoś).

Jak dla mnie jest to książka o niczym ubrana w piękne słowa oraz w filozoficznie rozmyślania nad życiem i "bytowaniem". Zapewne autor pisze rewelacyjnie, ale sama historia nie pozostała we mnie na dłużej. Może odbieram to tak, dlatego że nigdy nie byłam specjalistką w historii Hiszpanii, obyczajach w niej panujących i innych sprawach związanych z Hiszpanią. Ten temat jest mi w pewien sposób obcy, tak daleki, że nie potrafiłam się odnaleźć w tej powieści. Momentami miałam wrażenie, że czytam lekturę szkolną, która jest wybitna, ale bezwartościowa dla przeciętnego czytelnika.

Zdecydowanie nie jest to jednak typ literatury odpowiedni dla mnie. Może jeszcze nie dojrzałam do niej? A może po prostu nie "kręcą" mnie książki o niczym? A więc dla kogo jest to powieść? Zapewne dla fanów prozy Mendozy i tych, którzy oczekują czegoś więcej od beletrystyki - nie samej akcji, a delektowania się słowem, przeżywania rozterek wraz z bohaterem oraz powolnego dryfowania po fabule. Ja osobiście sprezentuję ją pewnej osobie, która będzie zachwycona i całkowicie się w niej odnajdzie, bo uwielbia taką literaturę. I wiem, że będzie to bardzo dobry wybór.

Czy polecam? O dziwo - tak! Ale wyłącznie osobom wyżej wspominanym. A tym, którzy opisy przyrody w lekturach pomijali - odradzam.

Na czwartej stronie okładki dostajemy informację, że królestwo Liwonii, które jest położone nad Bałtykiem, polskiemu czytelnikowi wyda się zaskakująco znajome. Przed przeczytaniem książki byłam pewna, że będzie chodziło o Polskę, ale to jednak Łotwa! Człowiek uczy się przez całe życie! BONUS: cudownie, że Mendoza w swojej powieści zamieścił pierogi. Ruskie pierogi. Najpyszniejszy wątek!

Dodatkowo powieść przetłumaczył cudowny Tomasz Pindel, który jest rewelacyjny w swoim fachu! Po raz kolejny spisał się mistrzowsko!
 

 

Książka z Klubu Recenzentów nakanapie.pl